ROOMS2010Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης

Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει από τη Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου μέχρι 19 Δεκεμβρίου 2010, για ενδέκατη φορά απο το 1999, την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS 2010” στο Ξενοδοχείο “St George Lycabettus”, στην Δεξαμενή, Κολωνάκι.

25 Επιμελητές Εκθέσεων, Ιστορικοί & Θεωρητικοί Τέχνης, Θεατρολόγοι, Αρχιτέκτονες, επιλέγουν από ένα πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή ομάδα καλλιτεχνών ο καθένας, που θα παρουσιασθούν στα δωμάτια ενός ορόφου του Ξενοδοχείου. Συμμετέχουν 30 Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες και θα παρουσιασθούν Ζωγραφικά έργα, γλυπτικά, εικαστικές-ηχητικές, φωτογραφικές και σκηνογραφικές εγκαταστάσεις, αρχιτεκτονικά projects, design, performance, προβολές, ταινίες, και άλλα έργα.
Κάθε καλλιτέχνης παρουσιάζεται ατομικά σε κάθε ένα δωμάτιο σε έναν όροφο του ξενοδοχείου, όπου το περιβάλον του δωματίου μεταμορφώνεται σε ένα προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να παρουσιασθούν και να καταγραφούν οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος.

Η επιλογή ενός διαφορετικού χώρου, ενός ξενοδοχείου, για την διοργάνωση αυτής της έκθεσης, ήταν συνάρτηση και της επιλογής για αυτόνομες παρουσιάσεις των καλλιτεχνών στον ίδιο χώρο αλλά και της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και αρμονία με τον χαρακτήρα και το νόημα του σήμερα.

Ο χώρος του Ξενοδοχείου είναι ένας χαρακτηριστικός μαζικός χώρος με συγκεκριμένη δομή, λειτουργία και κοινωνικό ρόλο στα πλαίσια μιας πόλης, χώρος επίσκεψης, ανάπαυσης, συνάντησης, γνωριμίας, επικοινωνίας. Στον γνώριμο τρόπο λειτουργίας του, όπου φιλοξενούνται για κάποιο διάστημα κυρίως “ξένοι” σε μια πόλη, αλλά και άνθρωποι της πόλης που περνούν κάποιες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο τους, θα προστεθεί και μια άλλη διάσταση, αυτή της φιλοξενίας καλλιτεχνικών έργων. Έτσι ο κοινωνικός ρόλος του Ξενοδοχείου διευρύνεται και αποκτά ένα πολιτισμικό και επικοινωνιακό χαρακτήρα και γίνεται ένα βήμα των καλλιτεχνών προς το ευρύ κοινό που θα επισκεφθεί και θα βρεθεί στον ίδιο χώρο τις ίδιες μέρες και θα “συζήσει” με τα έργα.

Για πολλούς από τους καλλιτέχνες, ο θαυμάσιος και φιλόξενος χώρος του Ξενοδοχείου St George Lycabettus που βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα και ωραιότερα σημεία της Αθήνας, αποτελεί μια ευκαιρία για να δημιουργήσουν έργα ειδικά για αυτή την έκθεση, έργα που συσχετίζονται με αυτές ακριβώς τις λειτουργίες και τον ρόλο του “φιλόξενου χώρου”.
Το Ξενοδοχείο St George Lycabettus, ενδιαφέρεται και συνεχίζει σταθερά να φιλοξενεί και να προβάλει πολιτιστικές δραστηριότητες και συμμετέχοντας για πολλοστή φορά σε αυτή τη διοργάνωση στηρίζει και ανοίγεται στους χώρους της σύγχρονης τέχνης και της κριτικής σκέψης.

Εγκαίνια Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010, 8μμ – 12μμ
Διάρκεια Έκθεσης 1 Δεκεμβρίου 2010 μέχρι 19 Δεκεμβρίου 2010.
Ώρες Λειτουργίας 4μμ – 10μμ κάθε μέρα.

Επιμελητές:

Χριστίνα Ανδρουλιδάκη, Χριστιάνα Γαλανοπούλου, Ειρήνη Γερογιάννη, Γκέλυ Γριντάκη, Γιώργος Δαύος, Αθηνά Εξάρχου, Δηώ Καγκελάρη, Μαργαρίτα Καταγά, Μαρία Κενανίδου, Τάσσος Κουτσουρής, Γιώτα Κωνσταντάτου, Αρετή Λεοπούλου, Μαρία Μαραγκού, Σοφία Μαυρούδη, Αλέξιος Παπαζαχαρίας, Ελένη Παπαηλιού, Κωνσταντίνος Πατέστος, Ειρήνη Σαβανή, Χάρης Σαββόπουλος, Κωστής Σταφυλάκης, Φαίη Τζανετουλάκου, Γιάννης Τουμαζής, Λίνα Τσίκουτα, Phil Watson.

Καλλιτέχνες :

Αθηνά Αγοργιανίτη, Τέσσα Ανδρουτσοπούλου, Αντώνης Βολανάκης, Extrude Architects (Δημήτρης Γιουζέπας, Παναγιώτης Γούλιαρης, Γιάννης Τσάρας, Πέννυ Χωραφά), Cecilia Hultman, Ελίνα Ιωάννου, Στέλιος Καραμανώλης, Λευτέρης Κιουρτσόγλου, Έρση Κρούσκα, Γιάννης Μαλεγιαννάκης, Βαγγέλης Ματζίρης, Δημήτρης Μιχάλαρος, Σοφία Μπέμπεζα, Θανάσης Πασχαλίδης, Θοδωρής Προδρομίδης, Δήμητρα Σκιαδοπούλου, Νανα Σαχίνη Μαρήλια Σταγκουράκη, Ερατώ Ταγαρίδη, Παναγιώτης Τομαράς, Ιωάννα Τσινιβίδη, Μάρθα Φωκά, Ηώ Μυρτώ Χαβιαρά, Μανώλης Χαρκούτσης, Μαρία-Ανδρομάχη Χατζηνικολάου, Αντώνης Χουδαλάκης .

Αθηνά Αγοργιανίτη
Η Αθηνά Αγοργιανίτη παρουσιάζει μια εικαστική εγκατάσταση στο χώρο βασισμένη στη σύνθεση ασπρόμαυρων σχεδίων, δημιουργώντας ένα περιβάλλον πλούσιο σε αντιθέσεις, που ισορροπεί ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, το ειδυλλιακό και το εφιαλτικό, το βίωμα και την ανάμνηση. Στα έργα της ο θεατής καλείται να ανακαλύψει την αφηγηματική ροή και την αμφισημία των εικονογραφικών στοιχείων, τη χρωματική λιτότητα και τη σημειολογία της ζωγραφικής τεχνικής, αναπτύσσοντας μια προσωπική αντίληψη σχετική με τη σημασία της εικόνας, τα όρια του ζωγραφικού και του πραγματικού χώρου, τη σχέση της τέχνης και της ζωής.

Τάσος Κουτσουρής

Τέσσα Ανδρουτσοπούλου
Τα χαρακτικά της Τέσσας Ανδρουτσοπούλου απεικονίζουν ανύπαρκτους τόπους (περισσότερο α-τοπίες ή δυστοπίες, παρά ουτοπίες), που παραπέμπουν είτε στα σχηματικά αστικά σκηνικά που συναντά κανείς σε κόμιξ και βιντεο-παιχνίδια, είτε σε εικονογράφηση υποθετικών μυθιστορημάτων. Στις πόλεις αυτές του φανταστικού επικρατεί χάος, σαν να βρίσκονται εν μέσω πυρηνικής καταστροφής ή να δέχονται επίθεση από το διάστημα. Παρ’ όλα αυτά, η ποπ αισθητική που θυμίζει Ιαπωνικά animation της δεκαετίας του ’80 δεν προξενεί στον θεατή αγωνία και τρόμο, αλλά τη χαρούμενη μικρο-έξαψη του παίκτη κονσόλας της Nintendo ή του αναγνώστη manga. Περνώντας στα έργα που μοιάζουν να συμπληρώνουν μια ιστορία ή ένα ποίημα, σταδιακά οι τόνοι πέφτουν, και οι κόσμοι γίνονται πιο παραμυθένιοι, ρομαντικοί και εσωστρεφείς. Τελικά, επιστρέφοντας κατά κάποιο τρόπο στο σημείο εκκίνησης, από τα πρώτα βίαια και ενθουσιώδη χαρακτικά μένουν μόνο αποσπασματικές λεπτομέρειες: μικρά πάνελ φέρουν το καθένα από ένα τμήμα που έχει επιλεκτικά «αποκολληθεί» από τα μεγάλα αστικά έργα. Έχοντας αφαιρεθεί από την εικόνα της οποίας ήταν μέρος, τα κομμάτια αυτά λειτουργούν πλέον σαν ανεξάρτητες αφηρημένες συνθέσεις. Τα τοπία της Ανδρουτσοπούλου, μεμονωμένα ή ως ενότητες, είναι κόσμοι αντιθέσεων: επικίνδυνοι και χαριτωμένοι, σκοτεινοί και πολύχρωμοι, τοξικοί και ελκυστικοί.

Αθηνά Εξάρχου

Αντώνης Βολανάκης
Στο έργο του Remove Before Sex, ο Αντώνης Βολανάκης χρησιμοποιεί την ιστορία των 40 Παρθένων για να αποδομήσει τη σημειολογική βαρύτητα του λευκού νυφικού φορέματος. Μέσω της αντικατάστασης του ρόλου του σαν ένδυμα-σύμβολο της αγνότητας του γυναικείου σώματος -κατά το πέρασμά του στο ηθικά αποδεκτό στάδιο της σεξουαλικής του “ενεργοποίησης”- με τη λειτουργία του σαν εργαλείο επιτέλεσης της αγνότητας, το νυφικό μετατρέπεται σε ένα ένδυμα μεταμφίεσης. Ως τέτοιο, στοχεύει να αναπαραστήσει την προσωρινή κατάσταση παρθενίας κάθε σώματος που απέχει τη στιγμή εκείνη από την επαφή. Το ίδιο συμβολικά, ο θεατής καλείται να αναλάβει τον ρόλο της παρθένου νύφης, αλλά και να παραμείνει σε αυτόν μέχρι να (ξανα)επιτελέσει τον σεξουαλικά ενεργό εαυτό του.

Ειρήνη Γερογιάννη

Extrude Architects
Η ομάδα Extrude Architects (Δημήτρης Γιουζέπας, Παναγιώτης Γούλιαρης, Γιάννης Τσάρας, Πέννυ Χωραφά) δημιουργήθηκε το 2005, ως συνέχεια της φιλίας και συνεργασίας που αναπτύχθηκε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Α.Π.Θ.
Το έργο της χαρακτηρίζεται από τη δημιουργική σύζευξη διαχρονικών στοιχείων τού Μοντέρνου Κινήματος με αντίστοιχα της σύγχρονης σχεδιαστικής αναζήτησης.
Μορφολογική “καθαρότητα” και σαφής ογκοπλαστική διάρθρωση αποτελούν τις κεντρικές συνθετικές προθέσεις αυτών των νεαρών αρχιτεκτόνων για την επιτυχή αντιμετώπιση αυτού που εύγλωττα αποκαλούν “οικοδομική μόλυνση του τοπίου”.
Ως εκ τούτου, μέσα από το σχεδιαστικό και ερευνητικό-θεωρητικό έργο τους δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα, εν αντιθέσει προς τις επιταγές τού καιρού, για τον τρόπο ένταξης της αρχιτεκτονικής στο φυσικό της περιβάλλον.

Κωνσταντίνος Πατέστος

Ελίνα Ιωάννου
Η σημασία των έργων της Ελίνας Ιωάννου δεν έγκειται μόνο στο ότι είναι μια πολύ καλή γνώστης της τέχνης του σχεδίου. Η αριστοτεχνική τεχνική και η επίπονη επιμονή στη λεπτομερή αποτύπωση, εικονογραφεί μνήμες και ενεργοποιεί εμπειρίες.
Παράλληλα η Ιωάννου χειρίζεται με μαεστρία τον τρισδιάστατο χώρο δημιουργώντας εγκαταστάσεις που όπως και τα σχέδια, υποβάλλουν αλλά και επιβάλλουν υπόγειους ρυθμούς και chiaroscuro εντάσεις.

Γιάννης Τουμαζής

Cecilia Hultman, Αντώνης Χουδαλάκης
Η Σουηδέζα καλλιτέχνης Cecilia Hultman και ο Έλληνας καλλιτέχνης Αντώνης Χουδαλάκης εκφράζουν, με διαφορετικό τρόπο, κάτι το εύθραυστο στην δουλειά τους, όχι μόνο με την επιλογή του χαρτιού ως υλικό, αλλά και με το τι θέλουν να εκφράσουν μέσω αυτού – το εύθραυστο του να είσαι άνθρωπος.
Το ελαφρή χαρτί και οι λεπτές γραμμές σε αυτό εξισορροπούν το βάρος του τι σημαίνει η ανθρώπινη ύπαρξη στο σύγχρονο πλαίσιο, όπου ονειρευόμαστε, έχουμε επιθυμίες, απευχόμαστε, προσπαθούμε να ταιριάξουμε, νοιώθουμε απομονωμένοι και πάνω απ’ολα δεν σταματάμε να ψάχνουμε. Αυτή η ασαφής αναζήτηση είναι μέρος της ανθρώπινης ουσίας, αυτού που μας κάνει ανθρώπους, που μαζί με αποσπάσματα εμπειριών και αναμνήσεων χτίζουν αυτό που μας διαμορφώνει ως συγκεκριμένα άτομα. Προσπαθούμε να οργανώσουμε, να ελέγξουμε, να δομήσουμε και να εκλογικέυσουμε ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και το περιβάλον μας, ενώ γυρέυουμε καταφύγια στην αέναη προσπάθεία να βρούμε εσωτερική αρμονία.
Χάνουμε την επαφή με τον εαυτό μας και μετα ανασυντασώμαστε και κυριαρχούμε στο τι είμαστε ξανά, ώστε να ορίσουμε και να φέρουμε τάξη, σε ενα συνεχή κύκλο, καθώς επιστρέφουμε στην αιώνια αναζήτηση.Προσπάθεια να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που τελικά αναζητάμε.
Τα έργα των καλλιτεχνών στο δωμάτιο του ξενοδοχείου απεικονίζουν την ανθρώπινη παρουσία οσο και την απουσία αυτής, απο την λεπτομέρια ως την γενικότερη εικόνα. Το δωμάτιο έχει τον ρόλο της προσωρινής κατοικίας σε μια προσωρινή διαμονή, καθώς αυτοί που βρίσκονται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου έχουν πάντα τον ρόλο του outsider, του επισκέπτη, αυτού που οδεύει κάπου, ο καθένας σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Σοφία Μαυρουδή

Στέλιος Καραμανώλης
Το πεδίο δράσης του Στέλιου Καραμανώλη είναι η Ιστορία η ίδια.
Την αποδομεί και την παραχαράσσει σκωπτικά και τελικά, αρνούμενος με εφηβικό πείσμα να υποταχθεί στο χρόνο μονής κατεύθυνσης που αυτή του επιβάλλει, την προκαλεί. Η ιστορική στιγμή παγώνει, μεγεθύνεται και επανεπινοείται μέσα από ανεπαίσθητες παρεμβάσεις. Με αυτό τον τρόπο ο καλλιτέχνης διερευνά τις πολλαπλές εκδοχές που πηγάζουν από ένα στιγμιότυπο και, δημιουργώντας εναλλακτικές μνήμες, σχολιάζει την (υποτιθέμενη;) πραγματικότητα.

Γκέλυ Γριντάκη

Λευτέρης Κιουρτσόγλου
Η συμμετοχή του Λευτέρη Κιουρτσόγλου στην έκθεση των ROOMS 2010 εστιάζεται στην περίπλοκη οντολογική σχέση του έργου με το περιβάλλον του, αλλά κυρίως στη λειτουργία του όλου με τα μέρη του—σε μία περίπλοκη διελκυνστίδα ανάμεσα στους ‘τρόπους’ και στην ‘ταυτότητά’ του. Ο Κιουρτσόγλου κατορθώνει να θέσει καίρια την ecceitas των αντικειμένων και του υλικού, του χώρου και της λειτουργίας, επιτυγχάνοντας να επικυρώσει όλους τους διαθέσιμους «πιθανούς κόσμους» μέσα στους οποίους θεάται, ταυτοποιείται, κατανοείται, απολαμβάνεται και ‘νομιμοποιείται’ ένα έργο τέχνης, σε απόλυτη συνταύτιση με το χώρο του δωματίου, που μέσα στη συνήθη ακαμψία του μπορεί να αποτελέσει έναν δυνητικό επιτελεστή των «πιθανών κόσμων» που φιλοξενεί.

Γιώργης-Βύρων Δαύος

Έρση Κρούσκα
Η Έρση παίρνει τη θέση της μέσα στον σύγχρονο ναό, το σώμα της γίνεται το διαισθητικό κέντρο ενός εσωτερικού χώρου. Το νέο όργανο της αρχιτεκτονικής είναι η ποιητική μεταμόσχευση ενός σώματος που έχει εκτοπιστεί και επανακατοικηθεί. Οι αλγόριθμοι είναι ποιητικές υπενθυμίσεις των χώρων εντός των σωμάτων μας, ο αισθησιασμός από το άγγιγμα της καμπύλης, η ιερή γεωμετρία του σώματος που αποτινάσσει την κλίμακα του μορφοποιημένου. Η προοπτική τρέχει να κρυφτεί καθώς η σκιά αντικαθιστά τη γραμμή, ο χώρος αντικαθιστά τη γεωμετρία, το μαλακό γλυπτό του ονείρου γίνεται πραγματικότητα και εγκαθίσταται στον σύγχρονο χώρο του φαντασιακού καθώς πλησιάζουμε τις νέες εικονικές περιοχές της νέας εποχής. Το πραγματικό και το εικονικό σώμα έρχονται σε αλληλεπίδραση. Το έργο χαράσσει έναν ατέρμονα, επαυξημένο εσωτερικό χώρο καθώς η Έρση επιχειρεί να βγάλει τα σώματά μας έξω από τον εικοστό αιώνα. Η νέα αρχιτεκτονική μελετά τις πιθανότητες• βιώνουμε μια νέα, ριζοσπαστική τεχνολογία και σύντομα θα χτίζουμε με σάρκα… τα εσωτερικά θα μας καταπίνουν κι εμείς θα τα τρώμε. Τα πρωτοκύτταρα των Armstrong και Spiller θα κυριεύσουν τον νέο κόσμο. Η αρχιτεκτονική θα δημιουργήσει το νέο της σώμα, θα υψωθεί γύρω μας και εμείς θα κατοικήσουμε τη νέα της μορφή… το κυψελωτό πρωτοκύτταρο του σώματος.

Phil Watson

Γιάννης Μαλεγιαννάκης
Ο Γιάννης Μαλεγιαννάκης ορίζει μέσα από τη ζωγραφική τη δυνατότητα μετάπλασης της «εικόνας», με βάση τη συμβολική σκέψη, το υποσυνείδητο και την κλίμακα ανάμεσα στο υπερ-λογικό και το άλογο. Η –κατά Jaques Lacan- συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα στο «πραγματικό» και τη συμβολική τάξη των πραγμάτων, αναδύεται σα φωτογραφικό στιγμιότυπο της μνήμης. Στην έντονα «άυλη» εικόνα πρωταγωνιστής μοιάζει να είναι ο ενδιάμεσος χώρος, το διάκενο ως αγωγός αισθήσεων. Η μεταμόρφωση της γλώσσας και της εικόνας, ενεργοποιούν την απτή πλασματικότητα και η ενδιάμεση μυθοπλασία γίνεται ένας αυτούσιος κόσμος. Ως «φασματογράφος» δομών και επιφανειών ο καλλιτέχνης πλάθει τη διαδικασία εγγραφής-επαναγραφής της πραγματικότητας μέσα από την αφαίρεση νοηματικών αλληλουχιών, στον διπολικό άξονα εσωτερικού-εξωτερικού, φωτός –σκότους.

Μαργαρίτα Καταγά

Βαγγέλης Ματζίρης
Ο Βαγγέλης Ματζίρης είναι γλύπτης, με τη στόφα του χειρώνακτα τον οποίο διακατέχει η αγωνία να εκφράσει με τον αποτελεσματικότερο τρόπο τη συνάντησή του με τον κόσμο. Μόλις τώρα κάνει το πρώτο του βήμα έξω από το πλαίσιο των σπουδών του, αναζητώντας το δρόμο που θα τον οδηγήσει στην δική του αντίληψη του πραγματικού. Και στρέφεται στον φυσικό σύμμαχο κάθε καλλιτέχνη τη Φύση και τις δημιουργικές της δυνάμεις. Στρέφοντας τη ματιά του στη Φύση προσπαθεί να συλλάβει εν τη γενέσει της, να καταστήσει αισθητές ορισμένες αθέατες παραμέτρους της. Καταλήγει σε μια συνωμοτική σχέση ανάμεσα στη Φύση και την εικαστική φόρμα, σε ένα είδος ηχοκινητικού γλυπτού, που ενεργοποιείται με τον αέρα ή με την εύθραυστη σύγκρουση δυνάμεων δράσης-αντίδρασης. Σκοπός είναι η μετατροπή της ενέργειας που ασκείται στο έργο του από τη Φύση σε δομικό στοιχείο του ίδιου του έργου. Στοιχείου που με ευκολία θα το αναγνωρίσουμε και σαν μέρος της φόρμας. Γιατί το αισθητό ως σάρκα (στην προκειμένη περίπτωση ο ήχος) είναι ταυτόχρονα αισθανόμενο και αισθητό, ορατό και αόρατο.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Ματζίρη, είναι η αντίληψη που της φόρμας. Της γλυπτικής φόρμας. Προτείνεται σαν το ίχνος της συνάθροισης του ορατού και της ενέργειας, του αόρατου και της λειτουργίας, της δράσης και της αντίδρασης.

Χάρης Σαββόπουλος

Δημήτρης Μιχάλαρος
The ceiling mirror
Ο αντικατοπτρισμός του ειδώλου στον «καθρέπτη του ταβανιού» εμπαίζει την αντιληπτική μας ικανότητα και διεργασία. Οι παραμορφώσεις και διαστρεβλώσεις που προκαλούνται μέσα από την υποκειμενικότητα του θεατή ελλοχεύουν την εικόνα του πραγματικού εγγίζοντας ή απωθώντας τον από την αλήθεια των πραγμάτων.
Το εικαστικό έργο του Δημήτρης Μιχάλαρου “Ο καθρέφτης του ταβανιού ”είναι μια εγκατάσταση εικονικής πραγματικότητας, στο χώρο.
Το έργο αυτό διερευνά τα όρια του πραγματικού και του πλασματικού, της αλήθεια και του ψέματος, του ενστίκτου και της λογικής. Επιδιώκει να προκαλέσει μια σύγχυση σε σχέση με αυτό που ο θεατής βλέπει και βιώνει στον φυσικό χώρο ενός δωματίου ξενοδοχείου.
Σ’ ένα άδειο κρεβάτι, με ένα κινούμενο αποτύπωμα ενός ανθρωπίνου σώματος που αλλάζει μορφή, χωρίς την ύπαρξη όμως κάποιου ανθρωπίνου σώματος πάνω σε αυτό. Από πού παράγεται το βάρος και η δύναμη που ασκούνται στο στρώμα για να μπορεί να διαγράφεται μια ανθρώπινη σιλουέτα πάνω σε αυτό; Η αλήθεια ίσως ν’ έρθει από τον καθρέφτη ταβανιού, τοποθετημένο ακριβώς πάνω από το κρεβάτι, ο οποίος αντικατοπτρίζει ένα ανθρώπινο σώμα που η σιλουέτα του αλλά και οι κινήσεις του ταιριάζουν πλήρως στα χαρακτηριστικά του αποτυπώματος πάνω στο κρεβάτι.
Άρα την αλήθεια αυτή την υποστηρίζει και το αποτύπωμα στο στρώμα, που αυτόματα όμως αναιρείται από την απουσία του ανθρώπινου σώματος.

Μαρία Κενανίδου

Σοφία Μπέμπεζα
Μανιφέστο 2010: Μπορούν οι καλλιτέχνες να απεργήσουν;
Το 1974, ο καλλιτέχνης Gustav Metzger κάλεσε τους καλλιτέχνες να απεργήσουν για ένα διάστημα τριών ετών. Δηλαδή, να σταματήσουν να παράγουν καλλιτεχνικό έργο, να σταματήσουν να πωλούν τα έργα τους και να μη πραγματοποιούν εκθέσεις. Στην απεργία αυτή δεν τον ακολούθησε κανείς! Ο Metzger, συγγραφέας του διάσημου Manifesto Auto-destructive Art (1960), επιχειρούσε συνειδητά να θέσει ορισμένα θεμελιακά ερωτήματα σχετικά με τη φύση της καλλιτεχνικής εργασίας σε ένα περιβάλλον προϊούσας ιδρυματοποίησης της τέχνης και της κουλτούρας. Μπορεί ο καλλιτέχνης να απεργήσει; Τι θα σήμαινε μια τέτοια απεργία; Αρκετές δεκαετίες μετά, η Σοφία Μπέμπεζα υπογραμμίζει την επικαιρότητα των ερωτημάτων αυτών και συνδιαλέγεται με τις απαντήσεις που έδωσε ο ίδιος ο Metzger. Σε μια συγκυρία που η εργασιακή επισφάλεια προκαλεί έντονους κοινωνικούς τριγμούς οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Μια απλοϊκή-μανιχαϊκή απόρριψη του πεδίου της τέχνης ή της μαζικής κουλτούρας θα ήταν, αν όχι υποκριτική, το λιγότερο αναποτελεσματική. Άλλωστε, σήμερα, τόσο ο αναρχικός αυθορμητισμός όσο και ο αισθητικός κυνισμός του σύγχρονου καλλιτέχνη μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε θεσμικά προϊόντα, σε συστατικά της ίδιας της λαμπερής και διαφημιζόμενης ιδιοφυΐας του.

Κωστής Σταφυλάκης

Θανάσης Πασχαλίδης
Weirdo-shopping
O Θανάσης Πασχαλίδης συμμετέχει με μια σειρά από επεξεργασμένες φωτογραφίες / κολάζ με τον τίτλο Remains. Πρόκειται για vintage φωτογραφίες ‘κλεμμένες’ από διαδικτυακά αρχεία.
Σαρκάζοντας μία περίοδο της δυτικής ιστορίας που γέννησε πολιτικά και κοινωνικά λάθη και υπερτονίζοντας τον παράδοξο και παράταιρο χαρακτήρα τους, οι φωτογραφίες αυτές είναι τα απομεινάρια εκείνων των εποχών και μοιάζουνε με ένα κουίζ του αλλόκοτου. Παγιδεύουν το θεατή σε έναν κόσμο γεμάτο με απρόσμενες παραδοξότητες και σουρεαλιστικό χιούμορ.
O Πασχαλίδης μας οδηγεί μέσα στο λαβύρινθό του, χωρίς να μας αφήσει καμία επιλογή, παρά να προσπαθήσουμε να βγούμε από αυτόν. Αν τα καταφέρουμε.

Αρετή Λεοπούλου

Θοδωρής Προδρομίδης
Ο Θοδωρής Προδρομίδης (γ.1979) θέτει ως βασική προϋπόθεση της καλλιτεχνικής δημιουργίας τον αναστοχασμό και σκηνοθετεί ένα in situ φιλμ μικρής διάρκειας βασισμένο στο έργο «Κεκλεισμένων των θυρών» (Huis Clos) του Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Όπως και στο έργο του Σαρτρ, το μεγαλύτερο μέρος της δράσης του φιλμ ξετυλίγεται μέσα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και αφηγείται την πολύπλοκη σχέση ανάμεσα σε τρεις βασικούς χαρακτήρες οι οποίοι όντας έγκλειστοι αναπτύσουν μία σχέση αλληλο-εξάρτησης, εμπλοκής, έρωτα και μίσους, μέσα σε μία γενικότερη ατμόσφαιρα αγωνιώδους προσμονής κι αμφιβολίας. Κι ενώ το υπαρξιακό δράμα του Σάρτρ κορυφώνεται αποκαλύπτοντας ότι οι τρεις βασικοί του ήρωες είναι στην ουσία νεκροί, καταδικασμένοι σε έναν αιώνιο κύκλο όπου οι επιθυμίες τους δεν θα εκπληρωθούν ποτέ (από εδώ πηγάζει και η διάσημη φράση «η κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι»), το έργο του Προδρομίδη αφηγείται μία σύγχρονη ιστορία διαπλοκής, χτίζοντας γέφυρες κατανόησης ανάμεσα στους ήρωες και μεταφέροντας μας από την θεατρική στη φιλμική αφήγηση με στόχο να επανεξετάσει την αυτονομία του καλλιτεχνικού έργου, ως κάτι που απελευθερωμένο απο «κανονιστικές» συμβάσεις μπορεί να ολοκληρωθεί και να ερμηνευτεί από τον θεατή.

Χριστίνα Ανδρουλιδάκη

Νάνα Σαχίνη
Η Νάνα Σαχίνη εργάζεται με διάφορα υλικά, κυρίως στο πεδίο της γλυπτικής. Το κύριο σώμα του έργου της αποτελείται από γλυπτά, αλλά και ακουαρέλλες μικρών κατά κανόνα διαστάσεων. Οι ακουαρέλλες της Σαχίνη αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της γλυπτικής διαδικασίας, αφού η πλαστική των μορφών τους αναφέρεται αμιγώς σε ένα χώρο γλυπτικό, ενώ ταυτόχρονα αυτές οι σχεδόν αυτόματες και ενστικτωδώς δουλεμένες φόρμες λειτουργούν ως προσχέδια για τα γλυπτά που αργότερα πραγματοποιούνται στον χώρο.

Αλέξιος Παπαζαχαρίας

Δήμητρα Σκιαδοπούλου
Το Ιδαν(ε)ικό Μουσείο
Είναι σαν τον χειρότερό σου εφιάλτη. Αέναη καταδίωξη από εναλλασσόμενα – πολλές φορές και άγνωστα – πρόσωπα. Μέχρι να ξυπνήσεις και να κοιτάξεις στον καθρέφτη το αναπάντεχα καθησυχαστικό φρανκενσταϊνικό σου είδωλο. Ανακατεμένα ψήγματα των θηρευτών σου. Ψηφίδες που επούλωσαν τις πληγές που δεν τις άφηναν να ενωθούν. Και η ανακούφιση γίνεται Έρωτας. Έρωτας του Εγώ. Και ο Έρωτας γίνεται Φθόνος. Και ο Φθόνος Δέος. Είναι Εκείνοι που είσαι Εγώ. Και τα άκρα πάντα οδηγούν σε έγκλημα. Ένα έγκλημα που σίγουρα ένα κομμάτι της μπουρζουαζίας θα προσπαθήσει να ερμηνεύσει ως απλή μνεία στο μεγαλειώδες έργο των Δασκάλων, κάποιο άλλο ως καθαρά εννοιολογικό σχόλιο στην μη ύπαρξη παρθενογένεσης στην τέχνη και οι πιο κυνικοί ως χλευασμό στο Διάδημα των Αυτοκρατόρων.

Ελένη Παπαηλιού

Μαρήλια Σταγκουράκη
Με μια οπτική πολυφωνία χρωμάτων και σχημάτων που ενσωματώνει στοιχεία γκράφιτι, χειρόγραφες φράσεις, ζωγραφική, κολάζ, σχέδια, φωτογραφίες, η Μαρήλια Σταγκουράκη δίνει με τολμηρό πνεύμα μια σύγχρονη επιφάνεια που πατάει σε κλασσικούς κανόνες: σχέδιο, χρώμα, σύνθεση και χώρος ξαναφτιάχνονται με νέα γλώσσα στη ζωγραφική και τα κολάζ της σε μια εικονογραφία που διασκεδάζει, αγριεύει, προκαλεί και παίζει.

Γιώτα Κωνσταντάτου

Ερατώ Ταγαρίδη
Η φετινή αριστούχος της Σχολής Καλών Τεχνών Ερατώ Ταγαρίδη, στην 11η διοργάνωση των ROOMS από την αίθουσα τέχνης Καππάτος, παρουσιάζει μία εγκατάσταση που αποτελείται από 4 αυτόφωτα γλυπτά μικρού μεγέθους τα οποία πραγματεύονται την πολυδιάστατη εννοιολογική σύσταση του ορίου, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από φυσικούς, κοινωνικούς, ηθικούς, ιδεοληπτικούς κανόνες και εξαναγκασμούς που επιβάλλονται στο άτομο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Οι δυναμικές που αναπτύσσονται ανάμεσα στα έργα πλάθουν σενάρια μιας νευρώδους πολικότητας μεταξύ πειθαρχίας και υπέρβασης, και μεταφράζονται οπτικά σε μία σφιχτή, Γουιλσονικά γεωμετρική σκακιέρα, όπου αρκεί μια αδιόρατη κίνηση της φυσικής εντροπίας- της οποίας είμαστε όλοι αρχέγονοι φορείς- για να ανατρέψει τα όρια. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη εγκαθίδρυση τους…

Φαίη Τζανετουλάκου

Παναγιώτης Τομαράς
Ο Παναγιώτης Τομαράς (1985) παρουσιάζει ένα διαδραστικό έργο, πρωτότυπο και ενδιαφέρον, όπου οι απρόβλεπτες αντιδράσεις του κοινού καθορίζουν το ίδιο το έργο. Η λογική του έργου στηρίζεται στα μαθηματικά και τη φυσική. Μία κάμερα προσλαμβάνει το ερέθισμα, δηλαδή την εμφάνιση του θεατή. Στη συνέχεια η εικόνα περνά σε έναν υπολογιστή, όπου μέσα από μια προγραμματιστική διεργασία, το νέο σήμα, προβάλλεται μεταλλαγμένο από τον προτζέκτορα. Πρόκειται για μία τομή του χώρου, η οποία πολλαπλασιάζεται στο χρόνο. Η παραμόρφωση, η επανάληψη, η εναλλαγή αφηρημένου, γεωμετρικού, αλλά και παραστατικού στοιχείου αποτελούν χαρακτηριστικά της διαδραστικής εικόνας του έργου. Η αντίδραση του θεατή είναι πρακτικά το ίδιο το έργο, μιας και καθορίζει τη διαδοχή και το ίδιο το περιεχόμενο των εικόνων.

Λίνα Τσίκουτα

Ιωάννα Τσινιβίδη
Η Ιωάννα Τσινιβίδη παρουσιάζει μια Video-εγκατάσταση με αντικείμενο τη σχέση ετερόχρονων γεγονότων.
Ένα κρεβάτι ξενοδοχείου γίνεται πεδίο στο οποίο συγχρονίζονται αναιτιώδη τμήματα της πραγματικότητας επιτρέποντας στη συνείδηση των πρωταγωνιστών να κινείται ανορθόδοξα στο χρόνο και να συλλέγει γνώση από γεγονότα που συμβαίνουν αλλού.

Ιωάννα Τσινιβίδη

Ηώ Μυρτώ Χαβιαρά
Στη μοναξιά ενός δωματίου, ένας φίλος είναι σχεδόν πάντα παρών: το βιβλίο. Η Ηώ Μυρτώ Χαβιαρά προτείνει μια προσωπική βιβλιοθήκη από αγαπημένα βιβλία-ζωντανές υπάρξεις, μια εγκατάσταση στην οποία τα βιβλία γίνονται κάτι παραπάνω από αυτό που συνήθως είναι, πλησιάζοντας τη φαντασίωση μερικών από εμάς.
Η Ηώ Μυρτώ Χαβιαρά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη σχολή Γραφιστικής στο ΤΕΙ Αθηνών και από τη Σχολή Καλών Τεχνών Gerrit Rietveld Academy στο Άμστερνταμ. Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις στο Παρίσι, στην Αθήνα και στο Άμστερνταμ. Έχει εργαστεί ως γραφίστας, σκηνογράφος, βοηθός χορογράφου και βοηθός σκηνοθέτη. Αποκαλυτπικές μετατοπίσεις της πραγματικότητας προς το όνειρο ή προς τον εφιάλτη είναι το στίγμα της μέχρι τώρα καλλιτεχνικής της πορείας.

Χριστιάνα Γαλανοπούλου

Μανώλης Χαρκούτσης
Στην πρόσκληση του φίλου μου Γεράσιμου Καππάτου να συμμετέχω και στην φετινή διοργάνωση του θεσμού Rooms, προτείνω τον αυτοδίδακτο γλύπτη Μανώλη Χαρκούτση.
Γνώρισα την δουλειά του και τον ίδιο, πριν λίγους μήνες και αμέσως αποφάσισα ότι θα ήθελα να τον δουν οι φίλοι μου στην Αθήνα και ιδανικότερος χώρος από το δωμάτιο του ξενοδοχείου δεν θα μπορούσε να βρεθεί. Βλέπετε, ο Χαρκούτσης δουλεύει γλυπτική για τη φύση με τα υλικά της φύσης και με τις έννοιες που δίνει ο ίδιος σε σχέση με το φυσικό περιβάλλον στις φόρμες και την διαχείρηση των υλικών, και η παρουσία του έργου στο κλειστό χώρο είναι μια πρόκληση.
Πρόκληση για μένα προσωπικά που βρήκα το έργο του δυνατό και αυτάρκες, στο φυσικό του χώρο –και θα ήθελα να το παρατηρήσω στο κλειστό δωμάτιο σε γειτνίαση με έργα καλλιτεχνών των Σχολών Καλών Τεχνών, πρόκληση για όλους μας ακριβώς γιατί είναι τόσο διαφορετικό από ότι συνηθίζουμε να ορίζουμε, ενίοτε αυθαίρετα, ως τέχνη του καιρού μας.
Το έργο, νατουραλιστικό στην φόρμα του, έχει ως πρώτη ύλη του ένα κομμάτι ξύλο που προέρχεται από κατεστραμμένο αρχαίο ελαιόδενδρο στο οποίο έχει επέμβει και δουλέψει το «έντομο», για να δημιουργήσει εγκοπές και στοές. Ο Χαρκούτσης έχει πλάσει τη μορφή της γυναίκας που κρατά το κομμάτι της φύσης, αρχικά με πηλό στη συνέχεια με την τεχνική του εκμαγείου το μετέφερε σε moldano [ειδικό σκληρό πηλό ψημένο στους 1200 βαθμούς] κατέστρεψε το εκμαγείο και τοποθέτησε το κομμάτι του ξύλου και του ορείχαλκου.
Ο ίδιος πιστεύει ότι μοναδικό είναι το ξύλο της αρχαίας ελιάς και η πορεία του εντόμου που είναι η ίδια η ζωή.

Μαρία Μαραγκού

Μαρία-Ανδρομάχη Χατζηνικολάου
Η Μαρία-Ανδρομάχη Χατζηνικολάου, πραγματεύεται με το έργο της, με ιδιαίτερη ευαισθησία, το ίχνος της ανθρώπινης παρουσίας, έτσι όπως «αποτυπώνεται» στους βιωμένους χώρους.
Για την έκθεση “Rooms 2010” χρησιμοποιεί το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, ως ένα χώρο, ο οποίος φέρει ήδη την «καταγραφή» των ταξιδευτών του παρελθόντος. Μέσα από αυτήν την πρόκληση, το διαδραστικό έργο της συνδιαλέγεται με το παρών και διεκδικεί την «ενεργοποίησή» του μέσω της φυσικής παρουσίας του επισκέπτη.

Ειρήνη Σαββανή