20ROOMS2003
Είκοσι Επιμελητές προτείνουν
Είκοσι Νέους Έλληνες Καλλιτέχνες
ΘΟΥΛΗ ΜΙΣΙΡΛΟΓΛΟΥ – ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
ΧΑΡΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ – ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΥΓΕΡΗΣ
ΛΙΝΑ ΤΣΙΚΟΥΤΑ – ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΛΗΣ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΣΚΙΝΑ – ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΠΑΣ
ΞΕΝΙΑ ΚΑΛΠΑΚΤΣΟΓΛΟΥ – ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΝΑΓΙΑ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗ – ΑΡΗΣ & ΛΑΚΗΣ ΙΩΝΑΣ
ΛΙΑ ΓΥΙΟΚΑ – ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΖΑΖΗΣ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΤΑΓΑ – ΕΛΕΝΗ ΚΑΜΜΑ
ΠΟΛΥΝΑ ΚΟΣΜΑΔΑΚΗ – ΝΙΚΟΣ ΚΑΝΑΡΕΛΗΣ
ΑΓΕΛΙΚΗ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ – ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΟΥΚ
ΣΑΝΙΑ ΠΑΠΑ – ΜΑΡΙΑ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ
ΓΙΑΝΝΑ ΠΛΑΪΝΙΩΤΗ – ΔΑΦΝΗ ΜΠΑΡΜΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ – ΡΑΛΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟΥΜΑΖΗΣ – ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΝΑΝΤΙΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΗΓΟΣ
ΕΦΗ ΣΤΡΟΥΖΑ – ΤΟΝΕΡ
ΔΑΦΝΗ ΒΙΤΑΛΗ – ΤΡΑΜΟΥΝΤΑΝΕΜΟΔΟΥΡΑ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΑΒΒΑΝΗ – ΑΛΜΠΕΡΤΙΝ ΤΡΙΣΟΝ
ΓΙΩΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΤΟΥ – ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΑΪΤΑΚΗΣ
ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ – ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Χώρος παρουσίασης Έκθεσης:
Ξενοδοχείο Saint George Lycabettus, Δεξαμενή, Κολωνάκι
Διάρκεια Έκθεσης : 20/11/2003 – 7/12/2003
Ώρες λειτουργίας: κάθε μέρα 2-10 μμ
Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, οδός Aγίας Ειρήνης 6 & Αθηνάς, τηλ. 210 3217931, διοργανώνει και παρουσιάζει, για πέμπτη συνεχή χρονιά, την έκθεση “20ROOMS2003”, «Είκοσι Επιμελητές προτείνουν Είκοσι Νέους Έλληνες Καλλιτέχνες» στο Ξενοδοχείο Saint George Lycabettus, Δεξαμενή, Κολωνάκι.
Είκοσι επιμελητές επιλέγουν από ένα νέο Έλληνα εικαστικό καλλιτέχνη ο καθένας, που θα παρουσιασθούν στα δωμάτια ενός ορόφου του Ξενοδοχείου, σαν είκοσι μικρές ατομικές εκθέσεις. Κάθε καλλιτέχνης χρησιμοποιεί από ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου, ανεξάρτητο από τους άλλους. Η επιλογή των υλικών και των εκφραστικών μέσων είναι ελεύθερη και θα παρουσιασθούν ζωγραφικά έργα, εικαστικές-ηχητικές εγκαταστάσεις, performance, γκράφιτι, προβολές, ταινίες, φωτογραφικές εγκαταστάσεις και άλλα. Δίνεται έτσι η δυνατότητα σε νέους καλλιτέχνες να πλησιάσουν το ευρύ κοινό και το κοινό της τέχνης και να παρουσιασθούν και να καταγραφούν οι νέες τάσεις και προτάσεις στον ελληνικό εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος μεταξύ όλων. Οι καλλιτέχνες είναι νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι στον χώρο της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα.
Ο χώρος του Ξενοδοχείου επιλέχθηκε σαν ένας χαρακτηριστικός μαζικός χώρος με συγκεκριμένη δομή, λειτουργία και κοινωνικό ρόλο στα πλαίσια μιας πόλης, χώρος επίσκεψης, ανάπαυσης, συνάντησης, γνωριμίας, επικοινωνίας. Στον γνώριμο τρόπο λειτουργίας του, όπου φιλοξενούνται για κάποιο διάστημα κυρίως “ξένοι” σε μια πόλη, αλλά και άνθρωποι της πόλης που περνούν κάποιες ώρες από τον ελεύθερο καιρό τους, θα προστεθεί και μια άλλη διάσταση, αυτή της φιλοξενίας καλλιτεχνών και των έργων τους. Έτσι ο κοινωνικός ρόλος του Ξενοδοχείου διευρύνεται και αποκτά ένα πολιτισμικό και επικοινωνιακό χαρακτήρα και γίνεται ένα βήμα των καλλιτεχνών προς το ευρύ κοινό, ντόπιους και ξένους, που θα βρεθούν στον ίδιο χώρο τις ίδιες μέρες και θα “συζήσουν” με τα έργα.
Για πολλούς από τους καλλιτέχνες, ο θαυμάσιος και φιλόξενος χώρος του Ξενοδοχείου St George Lycabettus που βρίσκεται σε ένα από τα κεντρικότερα και ωραιότερα σημεία της Αθήνας, αποτελεί μια ευκαιρία για να δημιουργήσουν έργα ειδικά για αυτή την έκθεση, έργα που συσχετίζονται με αυτές ακριβώς τις λειτουργίες και τον ρόλο του “φιλόξενου χώρου”.
Το Ξενοδοχείο St George Lycabettus, ενδιαφέρεται και συνεχίζει σταθερά να φιλοξενεί και να προβάλει πολιτιστικές δραστηριότητες και συμμετέχοντας για δεύτερη φορά σε αυτή τη διοργάνωση (η πρώτη φορά το 2000) στηρίζει και ανοίγεται στους χώρους της σύγχρονης τέχνης και της κριτικής σκέψης.
Η αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός αποκαλυπτικού και γόνιμου διαλόγου και η συνεχής καταγραφή του μέσα από θεωρητικά κείμενα και έργα νέων σύγχρονων καλλιτεχνών, όπως επίσης η ανίχνευση του σύγχρονου εικαστικού τοπίου και η ανάδειξη αυτών των νέων καλλιτεχνικών δυνάμεων, υπήρξαν τα βασικά κίνητρα για την δημιουργία αυτής της περιοδικής έκθεσης που ξεκίνησε το 1999 και συνεχίζεται για πέμπτη συνεχή χρονιά.
Εξετάζεται και καταδεικνύεται η νέα σχέση του εγχώριου με το διεθνές, η επικοινωνία, η επαφή και αλληλεπίδραση του τοπικού με το παγκόσμιο. Μέσα από την ξεχωριστή ιδιαιτερότητα και το “προσωπικό στοιχείο” του έργου τέχνης, την πολυσημία και την συμπαντικότητα του πνευματικού περιεχομένου του, την ενδελέχεια της ιστορικότητάς του αλλά και την ανά-γνωσή του σαν μια πράξη ερμηνείας του λόγου του, οικειοποίησης και μεταφοράς, καταδηλώνεται αφ’ ενός η συνενοχή όσων συν-ενέχονται στην διαδικασία της εξέλιξης αυτής της πολιτισμικής αξίας στο πλέγμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων, και αφ’ετέρου ο βαθμός εξάρτησης, επιρροής και αλληλεπίδρασης, καλλιτεχνικής αλλά και κοινωνικής μεταξύ περιφέρειας και κέντρου. Εξετάζεται η ταυτότητα και η μοναδικότητα του έργου τέχνης που ισχυροποιείται εμπεριέχοντας ταυτόχρονα σημεία και ιδιότητες πολιτισμικής ανεξιθρησκίας και υπέρ-εθνικότητας.
Σε αυτή τη διερευνητική, ευρεία ανίχνευση των νέων «τόπων» ζητείται η συνεργασία όσων των δυνατόν περισσοτέρων επιμελητών – θεωρητικών της τέχνης, ούτως ώστε το αποτέλεσμα να συγκεντρώνει και να αποκαλύπτει αρκετές από τις υπάρχουσες τάσεις στη σύγχρονη θεωρητική σκέψη στην Ελλάδα. Οι καλλιτέχνες που στην συνέχεια προτείνονται, αποτελούν σαφείς ενδείξεις της σημερινής εικαστικής πραγματικότητας στη νέα σύγχρονη Ελληνική τέχνη και καταδεικνύουν τον πλουραλισμό των εκφραστικών μέσων, την ανεξαρτησία, τον χαρακτήρα, την διαφορετικότητα, τις ιδιομορφίες και την μορφοπλαστική ποικιλία της καλλιτεχνικής δημιουργίας όπως διαμορφώνεται στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα και όπως ενδεχομένως θα εξελιχθεί.
Η επιλογή ενός διαφορετικού χώρου, ενός ξενοδοχείου, για την διοργάνωση αυτής της έκθεσης, ήταν συνάρτηση και της επιλογής για αυτόνομες παρουσιάσεις των καλλιτεχνών στον ίδιο χώρο αλλά και της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και αρμονία με τον χαρακτήρα και το νόημα του σήμερα.
Παρουσιάζοντας για πέμπτη συνεχή χρονιά αυτή την διοργάνωση, με την αποδοχή, την συμμετοχή και το ενδιαφέρον του κοινού αλλά και των καλλιτεχνών και των θεωρητικών της τέχνης που δέχθηκαν θετικά αυτή τη νέα πρόταση, πιστεύουμε ότι συμβάλει ουσιαστικά στην επικοινωνία με το κοινό, τον διάλογο μεταξύ και των νέων καλλιτεχνών και των θεωρητικών και την καταγραφή και ανάδειξη των νέων προτάσεων στην σύγχρονη ελληνική τέχνη. Σε αυτό τον ιδιαίτερο πνευματικό χώρο, η σύγχρονη δημιουργική θεωρητική σκέψη βρίσκεται σε μια αντίστοιχη και παράλληλη πορεία έρευνας του περιεχομένου της και αναζήτησης του αντικειμένου της με την σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία.
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΠΠΑΤΟΣ
ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
Ο Νικόλας Αρβανίτης, πολύ καλός σχεδιαστής, επαναφέρει στο επίκεντρο των καλλιτεχνικών μέσων τη ζωγραφική, και μάλιστα με ένα θέμα παραγκωνισμένο πια: όψεις του φυσικού κόσμου και του λιγότερο φυσικού -περιποιημένοι, επίσημοι, ανθρωπογενείς κήποι- αποδίδονται με κάρβουνο σε μεγάλη κλίμακα. Τα θέματα, έτσι διογκωμένα και λιτά, δημιουργούν ένα κλίμα μυστηρίου, σχεδόν απειλητικό. Η φύση γίνεται το όχημα μιας καινούριας κουβέντας, σύγχρονης και χωρίς προκαταλήψεις, που αφορά όχι μόνο τον ίδιο τον φυσικό κόσμο και τη θέση του ανθρώπου μέσα σ’ αυτόν, αλλά περισσότερο τη ζωγραφική. Η απουσία ανθρώπινων μορφών συμβάλλει στην ακινητοποίηση του χρόνου, καθώς και στην λειτουργία του έργου σε επίπεδο σχεδόν αφαιρετικό, έστω κι αν όλα αναγνωρίζονται. Η παραστατικότητα διαλύεται με τρόπο στέρεο, εντατικό και υπονομευτικό, αποσταθεροποιείται η βεβαιότητα του οικείου και του γνωστού και τελικά η εικόνα ξεπερνά το θέμα και τα όριά της. Ο Αρβανίτης ανιχνεύει ουσιαστικά και επίμονα μια νέα αισθητική ποιότητα, που καθορίζει τη φυσιογνωμία της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Θούλη Μισιρλόγλου
ΣΤΕΛΙΟΣ ΑΥΓΕΡΗΣ
Κινείται με τον ιδανικότερο τρόπο ανάμεσα στην αλήθεια των αισθήσεων, την εικαστική αφήγηση και το παράδοξο. Η αίσθηση που αποπνέει το έργο του είναι θερμή παλλόμενη, ποιητική, εξωφρενική και αφηγματική μαζί. Είναι πολύ καλός χειριστής του σχεδίου και του χρώματος, αλλά ταυτόχρονα γλαφυρός αφηγητής ηδονικών καταστάσεων.
Η τεχνική του κατάσρτιση και η μεγάλη του ευχέρεια στη σύνθεση του επιτρέπει να αποτυπώσει τοπία και στιγμιότυπα, στα οποία οι τεχνικοί όροι της σύνθεσης, όπως για παράδειγμα η προοπτική, αμφισβητούν κάθε λογικό συνειρμό του θεατή. Χάρης Σαββόπουλος
ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΛΗΣ
Ο Νίκος Γουλής συμμετέχει με μια εγκατάσταση, που περιλαμβάνει μια προβολή 3D animation και μια κατασκευή. Το έργο φέρει τον τίτλο “Take me to your leader”. Βασικό στοιχείο της δουλειάς του είναι η έρευνα γύρω από την ανθρώπινη υπόσταση και συμπεριφορά, εστιάζοντας το ενδιαφέρον του σε επιστημονικά περιοδικά και ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Το συγκεκριμένο έργο, μέσα από μια προσωπική προσέγγιση του καλλιτέχνη, επιχειρεί μια αναγωγή στην αλλαγή της ανθρώπινης υπόστασης. Λίνα Τσίκουτα
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΠΑΣ
Ο Κώστας Ζάπας είναι συγγραφέας. Κατά συνέπεια η συμμετοχή του σε μια εικαστική έκθεση ακούγεται ως παράδοξο. Ποια όμως είναι τα όρια των εικαστικών τεχνών σήμερα; Άλλωστε ένας συγγραφέας συνήθως γράφει. Και ο Κώστας Ζάπας γράφει, αλλά επέλεξε ως μέσον την κινηματογραφική κάμερα. Το έργο Uncut family – shortcut θέτει ένα δίλημμα ως προς την ουσία, αλλά και τα όρια, τη συγγένεια, την όσμωση διαφορετικών μορφών δημιουργίας. Πρόκειται για έναν προβληματισμό που έχει επεκταθεί σ΄ όλον τον κόσμο της σύγχρονης δημιουργίας.
Η απάντηση δε θα είναι εύκολη και σίγουρα θα αργήσει να αποτελέσει αξίωμα. Όμως, το ερώτημα τίθεται με τρόπο ανατρεπτικό, ει μη τι άλλο, διότι προσπαθεί να ορίσει νέους τρόπους θέασης και νέους κώδικες.
Στην εικαστική εικόνα του διηγήματος του Κώστα Ζάπα αναγνώρισα το ερώτημα αυτό και διέκρινα μια πιθανή απάντηση. Κατερίνα Κοσκινά
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
Η δουλειά του Δημήτρη Ιωάννου στηρίζεται στο χρώμα και την μυστηριώδη ικανότητά του να αψηφά κάθε προσπάθεια ορισμού του. Επιχειρώντας να υπογραμμίσει τους περιορισμούς που αντιμετωπίζουμε σε κάθε απόπειρα ορισμού της έννοιας του χρώματος, ο Ιωάννου χρησιμοποιεί μία ποικιλία μέσων, από την εγκατάσταση και τη βίντεο-εγκατάσταση μέχρι την ψηφιακή εικόνα.
Το RGB, που παρουσιάζεται στην έκθεση 20ROOM2003, παίζει με το στοιχείο της διαδραστικότητας (interactivity) και η λειτουργία του προϋποθέτει την παρουσία και συμμετοχή του θεατή.
Πρόκειται για μία εγκατάσταση που στηρίζεται στη χρήση ροοστατών (dimmers) για κόκκινα, πράσινα και μπλε φώτα. Χρησιμοποιώντας έναν τέτοιο ρυθμιστή που θυμίζει ´πρωτόγονο´ τζόι-στικ (joystick), ο θεατής μπορεί να δημιουργήσει σχεδόν κάθε πιθανή απόχρωση, ακόμα και λευκό φως. Η φωτο-εγκατάσταση αυτή τοποθετημένη καθώς είναι στο «οικείο» κι ωστόσο απρόσωπο περιβάλλον ενός δωματίου ξενοδοχείου, προσκαλεί τον θεατή να βολευτεί σ’ έναν καναπέ και να παίξει το παιχνίδι των χρωμάτων!
Όπως τα περισσότερα αγόρια, ο Ιωάννου μεγάλωσε ρίχνοντας κέρματα σε μηχανήματα ηλεκτρονικών παιχνιδιών ή παίζοντας μ’ ένα τζόι-στικ στο χέρι παρέα με τους φίλους του. Από τότε τα ψηφιακά παιχνίδια έχουν προφανώς ξεπεράσει το στάδιο των δισδιάστατων γραφικών κι έχουν εξελιχθεί σε τρισδιάστατα εικονικά σύμπαντα με ζωντανό ήχο, περίτεχνα γραφικά και σύνθετη πλοκή.
Γι΄αυτό το λόγο τόσο η αισθητική απλότητα του RGB όσο και η στήριξη της λειτουργίας του σε μια τεχνολογία μη υψηλή ( lo-tech) αντηχεί σχεδόν τη σημερινή τάση νοσταλγίας για παλιά βίντεο-παιχνίδια.
Αν τέλος σκεφτούμε ότι τα χρώματα από μόνα τους είναι τα ίδια ένα ευχάριστο παιχνίδι καταλαβαίνουμε γιατί το RGB ως παιχνίδι χρωμάτων μπορεί ν’ αναπαράγει την εμπειρία που η έννοια και η πραγματικότητα του χρώματος δημιουργούν. Ξένια Καλπακτσόγλου
ΑΡΗΣ & ΛΑΚΗΣ ΙΩΝΑΣ
Με το έργο 1,2,3, GO! οι Άρης και Λάκης Ιωνάς στήνουν μια bricolage μουσική σκηνή χρησιμοποιώντας στοιχεία από την ελληνική πραγματικότητα, μιμούμενοι τα πρόχειρα στησίματα ερασιτεχνικών εφηβικών συγκροτημάτων. Η σκηνή αποτελείται από πλαστικά μουσικά όργανα, βρεφικά παιχνίδια, κουδουνίστρες και άλλες αυτοσχέδιες κατασκευές. Οι Άρης και Λάκης Ιωνάς κάνουν οι ίδιοι χρήση του έργου 1,2,3 GO!, παίζοντας μουσική, φλερτάροντας καθ’ αυτό τον τρόπο με την περσόνα του μουσικού ειδώλου superstar. Το έργο αναφέρεται σε ένα πλασματικό χώρο πραγματοποίησης εφηβικών ονείρων και απραγματοποίητων φιλοδοξιών. Ο ‘χώρος’ της καλλιτεχνικής παραγωγής παραλληλίζεται με το χώρο της μουσικής βιομηχανίας σχολιάζοντας ταυτόχρονα την ανάγκη του καλλιτέχνη να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Νάγια Γιακουμάκη
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΖΑΖΗΣ
O Aλέξης Kαζάζης κλείνει συχνά δωμάτια σε ξενοδοχεία. H διαρκής του αναζήτηση μιας αίσθησης αποξένωσης και πολυτέλειας τον έχουν οδηγήσει στο σημείο να πρέπει, κάθε φορά που δεν τον χωρά το σπίτι του, να καταφεύγει στα Ledra Marriott και τα Hilton της ευρύτερης βαλκανικής, έχοντας εξαντλήσει όλα τα εγχώρια. Φανταστείτε λοιπόν με τι ανυπομονησία περιμένει τους Oλυμπιακούς και τις ανακαινίσεις των κεντρικών ξενοδοχείων της Aθήνας.
Tο έργο του βρίθει αναφορών στη μάλλον πολυέξοδη αυτή συνήθειά του. Mεγάλη αίσθηση είχαν προκαλέσει το χάπενινγκ “Kολομπίνα δέκα με τόνο”, εμπνευσμένο από τα αποκριάτικα πάρτι που διοργάνωναν τα δημοτικά σχολεία στο ξενοδοχείο Capsis στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ‘80, καθώς και η σειρά από κέρινα αγαλματίδια με τίτλο “Kαμαρώτοι και Πυροσβέστες”, την οποία ολοκλήρωσε με αφορμή τη θρυλική πυρκαγιά του αθηναϊκού Kάραβελ. Λία Γυιόκα
ΝΙΚΟΣ ΚΑΝΑΡΕΛΗΣ
Ο Νίκος Καναρέλης Ασχολείται με το βίντεο και τις εγκαταστάσεις και τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα η αναδιαμόρφωση της εικόνας ή του περιβάλλοντος /χώρου μέσα από την επέμβαση στα συστήματα δομής τους. Πρόσφατα συμμετείχε στο πρόγραμμα Radar στα Extra 50’s της Biennale της Βενετίας. Πολύνα Κοσμαδάκη
ΕΛΕΝΗ ΚΑΜΜΑ
Με την εγκατάσταση σχεδίων και πινάκων, η Ελένη Καμμά χαρτογραφεί, την πολυπλοκότητα ιστορικών, φιλοσοφικών και κοινωνικών συμβόλων και το ρόλο που αυτά έχουν στη διαμόρφωση των επιθυμιών. Δημιουργεί μία συμβολική γεωγραφία: τοπία, αυτοκίνητα, και πορτραίτα, συνθέτουν έναν τυπικά χαοτικό και παράλληλα ουτοπικό μικρόκοσμο, γεμάτο από τα κλισέ στοιχεία της αλληγορίας,της ομορφιάς και του θεάματος. Στο έργο της Καμμά, η πραγματικότητα και τα συστήματα επικοινωνίας της, ενσωματώνονται στον χάρτη των φανταστικών καταστάσεων, για να εξεταστούν τα συστήματα αντίληψης που θέτουν τα όρια ανάμεσά τους. Μαργαρίτα Καταγά
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΟΥΚ
Ο Βασίλης Καρούκ δουλεύει με ζωγραφική, γλυπτική, βίντεο, εγκαταστάσεις. H ζωγραφική του, ταυτόχρονα άμορφη και συγκεκριμένη, διάφανη και συμπαγής, δίνει ένα πεδίο ελεγχόμενης «χειρονομίας» και διασταυρούμενων σχεδίων, συγχώνευσης και αναγνωρίσιμης παράστασης. Βασικά leitmotiv της τέχνης του, το τρίγωνο, το τετράγωνο, ο κύκλος συχνά αποκρύβονται/φανερώνονται στον ανοιχτό ορίζοντα των τελάρων του, άλλοτε προσδιορίζουν γεωμετρικά το χώρο σε ένα φιλμάκι τύπου «γερμανικού εξπρεσιονισμού» γυρισμένο σε μονοπλάνο με επιλεκτικά εμβόλιμα λάθη, κάποιες άλλες φορές απλώνονται σαν γλυπτές χειρονομίες στις τρεις διαστάσεις του χώρου. Αγγελική Μαραγκουδάκη
ΜΑΡΙΑ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ
Στη δουλεία της Μαρίας Μητσοπούλου τα μέσα ποικίλουν ανάλογα με τις ανάγκες του θέματος. Άλλες φορές μέσω της Performance, άλλες φορές κάνοντας μια εγκατάσταση αλλά κυρίως με εργαλείο τη ζωγραφική. Ζω-γράφει ένα προσωπικό ημερολόγιο. Η εικαστική αφήγηση για την Μητσοπούλου είναι ένα μέσο αυτογνωσίας και αυτοπροσδιορισμού, μια εσωτερική αναγκαιότητα. Δημιουργεί επιφάνειες αφαιρετικά παραστατικές που χαρακτηρίζονται από έντονη αφήγηση. Σάνια Παπά
ΔΑΦΝΗ ΜΠΑΡΜΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Τα γλυπτά της Δάφνης Μπαρμπαγεωργοπούλου έχουν πάντα μία αρχή και ένα τέλος. Κι αυτό γιατί κάθε γλυπτό είναι και μία μονάδα σε ένα σύνολο «ειδώλων» από τα οποία ο άνθρωπος συνήθως απουσιάζει ή υπονοείται. Φτιαγμένα από ετερόκλητα υλικά, τα είδωλα αυτά αποτελούν άλλοτε απόπειρες εκμάθησης μιας εμπειρίας άλλοτε πειράματα πάνω στις έννοιες της τυχαιότητας και της εσωτερικής ισορροπίας. Κοντολογίς, απλά και μόνο προσωπικές ματιές πάνω στο απύθμενο του κόσμου. Γιάννα Πλαϊνιώτη
ΡΑΛΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Με όσο περισσότερη αμεσότητα γίνεται, η Ραλλού Παναγιώτου κατασκευάζει ένα ονειρικό τοπίο όπου το σώμα είναι πολύμορφο και άμορφο συνάμα, διασπασμένο, τσακισμένο και θρυμματισμένο, φειδωλό, εύπλαστο και αυθαίρετο, δίχως περιορισμούς και δίχως απαιτήσεις. Ένα σώμα ξοδεμένο, διατηρητέο ερείπιο στο σημείο μηδέν της αναπαράστασης. Στο δωμάτιο της Παναγιώτου τα σώματα είναι ακατέργαστα απομνημονεύματα. Χριστόφορος Μαρίνος
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
O Xριστόδουλος Παναγιώτου εισέρχεται στο δωμάτιο του ξενοδοχείου διατεθειμένος να επανεξετάσει τα ουσιαστικά συστατικά του ανθρώπινου δράματος, έτοιμος να ανατρέψει τις προφανείς συνθήκες και να συμμετέχει σε ένα καινούργιο διαμοιρασμό των ρόλων.
Ο ψυχικός κάνναβος οριοθετείται από τον Παναγιώτου μέσα από συνεχείς και δυναμικές αντιπαραθέσεις των αντιθέτων: η ανθρώπινη παρουσία ενισχύεται μέσα από την φαινομενική απουσία. H κατάργηση της βαρύτητας από την κάθετη πτήση-πτώση των αεροπλάνων πάνω από το προσκέφαλο του διπλού κρεβατιού (που προκύπτει από την ένωση δύο μονών) προϋποθέτει και την αντίστροφη πορεία πτήσης και ανύψωσης… Στη θέση της ανθρώπινης συνεύρεσης η κάθετη και επαναλαμβανόμενη κίνηση των πτητικών μηχανών σε συνεχή προβολή.
Η έκρηξις των αισθημάτων εγκιβωτίζεται στο νερό με την ανάστροφη πορεία των πυροτεχνημάτων. O Χριστόδουλος Παναγιώτου σκηνοθετεί για μας τις πράξεις ενός δράματος που έχει συμβεί στον κόσμο των πολλαπλών και των παράλληλων συμπάντων και το οποίο εμείς μπορούμε μόνο αποσπασματικά να προσεγγίσουμε. Και γι αυτό έχουμε τοποθετηθεί αμέσως πριν ή και αμέσως μετά από την πράξη. Η συμμετοχή μας συντελείται μόνο στο ψυχικό και το νοητικό επίπεδο μα όχι στο φυσικό… Γιάννης Τουμαζής
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΗΓΟΣ
Πώς θα ανανεωθούν τα εικαστικά; Από πού μπορεί να προκύψει εκείνη η φρέσκια θεώρηση του ρόλου και των μέσων της εικαστικής έκφρασης η οποία θα άρει το αίσθημα του deja vue που χαρακτηρίζει κάθε επαφή μας με έργα και εκθέσεις; Η επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας του χώρου μέσα από το έργο τέχνης – χώρου ιδιωτικού και δημόσιου, πραγματικού και εικονικού, χρονολογημένου και άχρονου – φαίνεται να είναι μία πιθανή απάντηση. Ο χορός και η αρχιτεκτονική φαίνεται να είναι οι Τόποι par excellence της επαναδιαπραγμάτευσης αυτής : η ζωγραφική και η γλυπτική της εποχής της Νέας Εξωστρέφειας. Η συμμετοχή του χορογράφου Κωνσταντίνου Ρήγου στην έκθεση 20ROOMS2003 ‘δείχνει’ προς μία τουλάχιστον τέτοια κατεύθυνση. Nάντια Αργυροπούλου
ΤΟΝΕΡ
Oι “Τόνερ” είναι μια δημιουργική ομάδα που κατασκευάζει αλληλεπιδραστικά η μη οπτικοακουστικά περιβάλλοντα και αντικείμενα. Στο 20ROOMS2003, οι “Τόνερ” θα παρουσιάσουν ένα περιβάλλον το οποίο θα προσκαλεί το επισκέπτη να χειρισθεί ηχητικο-οπτικά συστατικά του και να διαμορφώσει με αυτόν τον τρόπο, σε έναν βαθμό, την τελική μορφή που αυτά αποκτούν. Ο επισκέπτης γίνεται έτσι, ίσως άθελά του, μέρος του περιβάλλοντος και καλείται να “κατοικήσει” το περιβάλλον αυτό, προσωρινά, να δράσει και να εκμαιεύσει τις ανάλογες αντιδράσεις προς αυτόν.
Οι “Τόνερ” λοιπόν είναι οι : Γιώργος Κωνσταντινίδης, Θάνος Ευγενίου, Coti K., Δημήτρης Χαρίτος Έφη Στρούζα
ΤΡΑΜΟΥΝΤΑΝΕΜΟΔΟΥΡΑ
Με ψευδώνυμο Τραμουντανεμοδούρα, ο Διονύσης Καβαλλιεράτος και ο Σίφης Λυκάκης συμμετέχουν στην έκθεση ‘20ROOMS2003’ με ένα κοινό έργο. Ένα προσεκτικά σκηνοθετημένο εικαστικό βίντεο, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι ίδιοι οι δημιουργοί και το οποίο αποτελείται από δύο μονοπλάνα. Ένα έργο με πολιτικοκοινωνικές αναφορές, που σχολιάζει μια κατάσταση, χωρίς όμως να παίρνει συγκεκριμένη στάση απέναντι σ’ αυτήν. Θα μπορούσε κανείς να το δει ως ένα χιουμοριστικό σχόλιο για τις συμπεριφορές των ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις.
Μέσα λοιπόν, στο ένα από τα είκοσι δωμάτια του ξενοδοχείου, οι καλλιτέχνες θα δημιουργήσουν και μια εγκατάσταση, η οποία θα συνοδεύει το βίντεο και ίσως να βοηθάει σε μία περαιτέρω ανάγνωση. Δάφνη Βιτάλη
ΑΛΜΠΕΡΤIΝ ΤΡΙΣOΝ
Ισορροπώντας μεταξύ αφαίρεσης και αφήγησης, η Αλμπερτίν Τρισόν δομεί το προσωπικό της εικαστικό λεξιλόγιο, το οποίο απαρτίζεται κυρίως από προσόψεις αγροτόσπιτων, σιταποθήκες και ερημωμένα βιομηχανικά κτίρια.
Οι φευγαλέες εικόνες που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια περιπάτων στην εξοχή, στάθηκαν οι πρώτες αφορμές για ένα «ζωγραφικό παιγνίδι», το οποίο συνεχίστηκε στην ήσυχη ατμόσφαιρα του εργαστηρίου. Οι γρήγορες και όχι μετωπικές ματιές στο τοπίο μετεξελίχθηκαν σε σχηματικές αποδόσεις του χώρου με καθαρά γεωμετρικά σχήματα και έντονες χρωματικές αντιθέσεις. Οι ζωγραφικές επιφάνειες απαλλαγμένες από φλύαρες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες αλλά και από ανοίγματα στον εξωτερικό κόσμο, επιβάλλονται στο χώρο με την ακινησία και τη σιωπή τους. Ειρήνη Σαββανή
ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΑΪΤΑΚΗΣ
Ο Στέλιος Φαϊτάκης ανήκει σε μια γενιά νέων καλλιτεχνών που επιλέγει και επαναπροσδιορίζει τον ανοιχτό, δημόσιο χώρο ως κατεξοχήν πεδίο της τέχνης του. Με σπρέι ή πινέλο, ζωγραφίζει –σε γιγάντιες συνήθως επιφάνειες- φανταστικούς, αφηγηματικούς πίνακες της σύγχρονης πολυπολιτισμικής μας μυθολογίας. Αναμιγνύοντας με την ίδια πληθωρική διάθεση την τέχνη του δρόμου και τα γκράφιτι με την αρχαία ανατολίτικη εικονογραφία και τη νέα αισθητική των γιαπωνέζικων μάγκνα, τις μπαρόκ όψεις της βυζαντινής εικονογραφίας με την καθαρή γραμμή των δυτικών κόμικς, τη χρυσή διακοσμητικότητα της αρ νουβώ με τη σκοτεινή νουάρ ατμόσφαιρα του μοντέρνου μητροπολιτικού bizarre. Γιώτα Κωνσταντάτου
ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Ο Αντώνης Χριστοδούλου οργανώνει το δωμάτιο με αναφορές στη δεκαετία 1960 και το ελληνικό σινεμά. Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του σε μια ηρωίδα, την Ηλέκτρα ή άλλως τη Ζωή Λάσκαρη που την υποδύεται στην ταινία «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» ξετυλίγει τον μίτο των ερωτικών εγκλημάτων που τόσο δημοφιλή ήταν στις δεκαετίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Τα μέσα του, λήψεις επεξεργασμένες στον υπολογιστή και ήχος – συμβατά στις ανάγκες έκφρασης της γλώσσας της γενιάς του, στηρίζουν την αφήγηση και παράγουν την τρυφερή διάθεση να κοιτάξουν κρατώντας το πρόσχημα της ειρωνείας από την κλειδαρότρυπα στους κλειστούς χώρους όπου εκτυλίσσονται ερωτικά δράματα. Μαρία Μαραγκού