ROOMS2018
Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης
Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει για την επέτειο των 20 χρόνων από την πρώτη διοργάνωση το 1999 την ετήσια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης “ROOMS2018” στην Aίθουσα Tέχνης Καππάτος, Αθηνάς 12, Αθήνα. Η έκθεση εγκαινιάζεται την 17η Μαίου 2018 και θα διαρκέσει έως την 24η Ιουνίου
Σε μια από τις πλέον δημοφιλείς και ιστορικές Εκθέσεις Σύγχρονης Τέχνης, 19 Επιμελητές Εκθέσεων, Ιστορικοί & Θεωρητικοί της Τέχνης, επιλέγουν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή ομάδα καλλιτεχνών και τους παρουσιάζουν στην Aίθουσα Tέχνης Καππάτος. Συμμετέχουν 23 καλλιτέχνες με εικαστικές, ηχητικές, φωτογραφικές εγκαταστάσεις, ζωγραφικά έργα, γλυπτά, projects, performances.
Στην έκθεση ROOMS2018 στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, κάθε καλλιτέχνης ή ομάδα παρουσιάζεται σε δωμάτια και το περιβάλλον του δωματίου μεταμορφώνεται σε ένα προσωπικό χώρο του καλλιτέχνη. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να αναδειχθούν και να καταγραφούν οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος.
Εγκαίνια Πέμπτη 17 Μαίου 2018, 19:00 – 24:00
Διάρκεια Έκθεσης μέχρι την Κυριακή 24 Ιουνίου 2018.
Ώρες Λειτουργίας: Τετάρτη-Παρασκευή 16:00 – 22:00, Σάββατο-Κυριακή 12:00 – 22:00
Δεύτερα- Τρίτη: κλειστά
ROOMS2018
Επιμελητές: Δηώ Καγγελάρη, Εύα Κέκου, Δώρα Κεχαγιά, Τάσος Κουτσουρής, Γιώτα Κωνσταντάτου, Κατερίνα Κωνσταντίνου, Κατερίνα Κωστή, Λυδία Μάργαρη, Θούλη Μισιρλόγλου, Αλέξιος Παπαζαχαρίας, Ηλίας Παπαηλιάκης, Ειρήνη Σαββανή, Χάρης Σαββόπουλος, Χριστίνα Σγουρομύτη, Φαίη Τζανετουλάκου, Λίνα Τσίκουτα, Ελένη Τσοποτού, Χριστιάνα Στάμου
Καλλιτέχνες: Αντώνης Αντωνίου, Παυλίνα Βαγιωνή, Ευαγγελία Δημητρακοπούλου, Αικατερίνη Διαμαντή, Θρασύβουλος Καλαιτζίδης, Μαριαλίζα Κάμπη, Στέλλα Καπεζάνου, Χαράλαμπος Κούρκουλης, Νιόβη Κρητικού, Άλκηστη Μαυροκεφάλου, Δημήτρης Μπαρούχος, Αρά Μπογοσιάν, Νεφέλη Μυρτίδη, Στέλιος Ράιδος, Φιλιώ Σαμψάκη, Ιφιγένεια Σδούκου, Ελένη Τσαμαδιά, Νίκος Τσικούρας, Δέσποινα Χαριτωνίδη, Μάριος Χατζηπροκοπίου, Adi Liraz
Καλλιτέχνης: Φιλιώ Σαμψάκη
Ένα ηχητικό περιβάλλον με διαδραστικό χαρακτήρα, που συνίσταται στην ανάπτυξη ιδιόφωνων ηχητικών στοιχείων, παρουσιάζει η Φιλιώ Σαμψάκη. Λυγισμένα τμήματα ξύλου, ελλειπτικού σχήματος, συγκρατούν τεντωμένες μεταλλικές χορδές, δημιουργώντας μια επισκέψιμη δίοδο. Οι θεατές, ευρισκόμενοι στο εσωτερικό του «ηχείου», μπορούν να δονούν τις χορδές, να παράγουν αυτοσχεδιαστικά ήχους διαφορετικής τονικότητας, ενεργοποιώντας τη διάθεση ακουστικού πειραματισμού και επικοινωνίας, μέσα από τη συμμετοχική διαδικασία. Έννοιες που αφορούν την αισθητική του ήχου, της διάρκειας και των παύσεων, του διαστήματος και της χροιάς, επανεξετάζονται μέσα από τη βιωματική εμπλοκή, ενώ ταυτόχρονα τα συστατικά στοιχεία της εγκατάστασης, η φυσική δομή και το σχήμα των μονόχορδων, το μεταλλικό ηχητικό νήμα, καθορίζουν τη σχέση του υποκειμένου με το αντικείμενο και τις προεκτάσεις του. Συντίθεται έτσι ένα δυνητικό πλαίσιο, ένα υπόβαθρο, που παρέχει τις προϋποθέσεις της σύνδεσης του ατόμου με τον κόσμο και την ιστορία του, του πνεύματος με την εμπειρία, της τέχνης και της καθημερινότητας, μέσα στο οποίο μπορεί να ενσωματωθεί η προσωπική του αφήγηση.
Επιμέλεια: Τάσος Κουτσουρής
Καλλιτέχνης: Στέλιος Ράιδος
Ένα δωμάτιο μελετημένα σκοτεινό με επιφάνειες απορρόφησης του φωτός περιμετρικά. Τέσσερα έργα στα οποία spot προβολείς βοηθούν τους πίνακες να εμφανιστούν απ’ το σκοτάδι. Τα έπιπλα του δωματίου παραμένουν, επενδεδυμένα με πληθωρικά ανατολίτικό- βαλκανικά στοιχεία δίνοντας στον επισκέπτη μια οικεία αίσθηση ελληνικού ρουστίκ εσωτερικού.
Έχοντας ο ίδιος μελετήσει τις επιφάνειες χρώματος και λειτουργίας του φωτός στη βυζαντινή αγιογραφία, κρατά το φως και την ανάμνηση χωρίς το σύμβολο. Το υλικό χωρίς τη μεταφορά σε ιδεολόγημα. Το ιερό χωρίς το αφήγημα. Το σημαίνον γίνεται άρρητο, μένει δίχως σημαινόμενο. Το Ον της υπαρξιακής του οντολογίας , δηλαδή η προέλευση, η καταγωγή και η αιτία του Ράιδου, βρίσκεται σ’ αυτές τις πηγές φωτός στο βάθος ενός ορεινού τοπίου – χώροι εστίασης, σημεία κατεύθυνσης και πορείας.
Στο άκρο του ευρωπαϊκού μηδενισμού ο Ράιδος, υποκείμενο σκέψης και δημιουργίας της εποχής της εκμηδένισης των συμβόλων, προσπαθεί να εντοπίσει σημεία στα οποία το βλέμμα μπορεί να βρει σήμερα χώρο παραμονής για αναστοχασμό και στόχευση, φυγή ή επανασύνδεση.
Επιμέλεια: Κατερίνα Κωστή , Χριστιάνα Στάμου
Καλλιτέχνης: Ιφιγένεια Σδούκου
Η Ιφιγένεια Σδούκου με την εγκατάστασή της Παραμυθία δημιουργεί έργα εμπνευσμένα από το βίωμα μιας συγκεκριμένης συνομιλίας λόγου και εικόνας. Πρόκειται για το αποτέλεσμα της επί ένα χρόνο ανταλλαγής ποιημάτων και εικαστικής γραφής μεταξύ της ίδιας και της ποιήτριας Στέλλας Νταβαρούκα. Στα εικαστικά «μαξιλάρια» της χρησιμοποιεί την παραδοσιακή τεχνική του κεντήματος και αποτυπώνει με κόκκινη κλωστή ποιητικά αποσπάσματα. Το ίδιο το υλικό παραπέμπει σε προσωπικές στιγμές και αναμνήσεις που μπορεί να εδρεύουν τόσο στην παιδική ηλικία, όσο και στην ενήλικη ζωή. Η συνύπαρξη ποίησης και εικαστικής έκφρασης καλεί τον θεατή να αφήσει το προσωπικό του «αποτύπωμα», καθώς μπορεί να αγγίξει, ακόμη και να ακουμπήσει το κεφάλι του στο μαξιλάρι, δημιουργώντας έτσι την δική του παρηγορία.
Επιμέλεια: Ειρήνη Σαββανή
Καλλιτέχνης: Δέσποινα Χαριτωνίδη
“Sonnergarten”
Η Δέσποινα Χαριτωνίδη (Αθήνα, 1991) παρουσιάζει το έργο H νεαρή perfomer και γλύπτρια παρουσιάζει μια in situ εγκατάσταση εστιάζοντας σε θέματα σχετικά με την τέχνη και το εφήμερο, το χρήμα και την αξία του. Η εγκατάσταση αποτελείται από ένα παραλληλόγραμο βάθρο 220 χ 100, που προσομοιάζει με ένα διπλό κρεβάτι. Η εγκατάσταση καταλαμβάνει σχεδόν όλη την επιφάνεια του χώρου, αφήνοντας ένα περιθώριο 30 περίπου εκατοστών από τους τοίχους που ορίζουν τον χώρο. Το κρεβάτι είναι καλυμμένο με φύλα χρυσού. Οι θεατές προκειμένου να δουν την εγκατάσταση θα είναι αναγκασμένοι περπατήσουν περιμετρικά σε ένα στενό, ασφυκτικό διάδρομο. Το κρεβάτι θα απέχει 30 εκατοστά και θα μοιάζει να αιωρείται ενισχύοντας την αίσθηση του εφήμερου και της ανασφάλειας.
Το κρεβάτι, ένα διαχρονικό σύμβολο της ασφάλειας, συνώνυμο της ξεκούρασης και των στιγμών που ο καθένας αφιερώνει στον εαυτό του, μετατρέπεται σε μια λαμπερή, απαστράπτουσα επιφάνεια καθώς είναι καλυμμένο από φύλα χρυσού. Τα φύλα χρυσού λαμπερά και πολύτιμα, αλλά ευαίσθητα και εύθραυστα, αρχίζουν σταδιακά να καταστρέφονται από την κίνηση και το περπάτημα των θεατών γύρω από την κατασκευή. Με την πάροδο του χρόνου και εξαιτίας της κίνησης του ίδιου του ανθρώπου, ο χρυσός θα εξαφανιστεί και θα παραμείνουν μόνο κάποια ίχνη του, αποκαλύπτοντας την ψυχρή και αφιλόξενη επιφάνεια που κρύβεται από κάτω. Ένα κρεβάτι λαμπερό μεν, αλλά σκληρό και τραχύ, το οποίο θα οδηγηθεί σιγά σιγά στην αποσύνθεση. Τα δύο βασικά στοιχεία του έργου, το κρεβάτι και ο χρυσός, χάνουν σταδιακά τον αρχικό τους προορισμό και ο ρόλος τους ακυρώνεται.
Το έργο πραγματεύεται έννοιες όπως η ασφάλεια και η αξία του χρυσού και του χρήματος σήμερα, την σχέση του ανθρώπου με το χρήμα, το σύστημα των αξιών, καθώς και τις προτεραιότητες που θέτουν οι άνθρωποι σε μία δύσκολη κοινωνικοπολιτική συγκυρία όπως η σημερινή.
Επιμέλεια: Ελένη Τσοποτού
Καλλιτέχνης: Αικατερίνη Διαμαντή
“It’s Ninas world”
Μέσα στα στενά όρια ενός δωματίου, η καλλιτέχνις δημιουργεί έναν δικό της φαντασιακό κόσμο, περιφραγμένο από τούβλα ονείρων. Οι παιδικές αναμνήσεις και οι προβληματισμοί απέναντι στα σύγχρονα γεγονότα αποτέλεσαν εφαλτήρια για την σύλληψη και τη δημιουργία του παραμυθιού αυτού. Η πίστη στην εσωτερική ζύμωση αποτυπώνεται μέσα από τις εξανθρωπισμένες μορφές των ηρώων, οι οποίες ξεχειλίζουν από συναισθήματα και αγάπη, όπως ακριβώς και η ανθρώπινη ψυχή. Η Αικατερίνη Διαμαντή οδηγήθηκε στη δημιουργία μιας κοινωνίας που – αν και φαντασιακή – χαρακτηρίζεται από αυθεντικότητα και αλήθεια. Σε μια προσπάθεια συνεχούς αυτοπροσδιορισμού, κατόρθωσε να μεταμορφώσει την πραγματικότητα γύρω της σε έναν κόσμο που τροφοδοτείται από την αέναη ανταλλαγή συναισθημάτων.
Επιμέλεια: Λυδία Μάργαρη
Καλλιτέχνες: Αντώνης Αντωνίου, Μάριος Χατζηπροκοπίου
Ο εικαστικός Αντώνης Αντωνίου και ο ποιητής και θεωρητικός Μάριος Χατζηπροκοπίου παρουσιάζουν μια εγκατάσταση που διερευνά τα όρια του χάρτη και της χαρτογράφησης, αντιστρέφοντας το ψηφιακό σε αναλογικό. Οι θεατές καλούνται να αναγνώσουν μια φανταστική γεωγραφία, περιπλανώμενοι/ες σε ένα πλέγμα συνειρμικών διαδρομών.
Επιμέλεια: Θούλη Μισιρλόγλου
Καλλιτέχνες : Ευαγγελία Δημητρακοπούλου, Μαριαλίζα Κάμπη, Άλκηστη Μαυροκεφάλου
Τρεις καλλιτέχνιδες, οι Ευαγγελία Δημητρακοπούλου, Μαριαλίζα Κάμπη και Άλκηστη Μαυροκεφάλου που μόλις αποφοίτησαν από την ΑΣΚΤ και στο έργο τους χρησιμοποιούν διαφορετικά μέσα και υλικά, παρουσιάζονται σε μία ενότητα.
Η Ευαγγελία Δημητρακοπούλου χρησιμοποιεί γύψο με υφάσματα ή ασήμι με εκμαγείο τμήματος ανθρώπινου λαιμού. Με διάφορα υλικά αναπαράγονται επιλεκτικά τμήματα του σώματος, μιας και το ανθρώπινο σώμα το συσχετίζει με τις αναμνήσεις. Έτσι αναπαράγει τρία σημεία του σώματος, όπου θεωρητικά αναπαράγεται η μνήμη. Τη σφαγή, δηλαδή το θυρεό, τα μαλλιά και τον πρώτο αυχενικό σπόνδυλο, ήτοι τον άτλαντα, με διάφορα υλικά, με υφάσματα ή με κέντημα.
Η Μαριαλίζα Κάμπη κατασκευάζει εντυπωσιακά τυπώματα σε μάρμαρο, αναπαράγοντας την επιφάνεια εργασίας ηλεκτρονικού υπολογιστή. Αντιθετικά στοιχεία συνυπάρχουν, τόσο στην ιδέα, όσο και στην εκτέλεση. Απλές μεταξοτυπίες τυπωμένες σε μάρμαρο Διονύσου. Η εικόνα, το τύπωμα είναι πρακτικά η οθόνη του υπολογιστή, οπότε ένα παραδοσιακό μέσο χαρακτικής μετατρέπεται σε νέο μέσο με φωτεινή επιφάνεια σε παραδοσιακό μάρμαρο.
Η Άλκηστη Μαυροκεφάλου δημιουργεί έργα με διαφορετικά υλικά, ρητίνες που μοιάζουν με φυσικά καουτσούκ, λάστιχα, κερί, χρώμα. Διερευνά τα γεωμετρικά όρια της φύσης, σε σχέση με την ανθρώπινη ανατομία σαν γεωμετρία. Με κύρια χαρακτηριστικά την ψευδαίσθηση, το γεωμετρικό στοιχείο και το μίνιμαλ ξαφνιάζει με την τελική απόδοση των αντικειμένων σε σχέση με τα υλικά.
Δημιουργείται μία καλή συνομιλία μέσα από την διαφορετικότητα, την πρωτοτυπία και την ποικιλομορφία της προσωπικής τους δημιουργίας.
Επιμέλεια: Λίνα Τσίκουτα
Καλλιτέχνης: Θρασύβουλος Καλαιτζίδης
“Ορέστια re-loaded”
Η τριλογία της Ορέστειας από τον Αισχύλο μεταφέρεται με σύγχρονα μέσα σε έναν άχρονο τόπο από το νέο απόφοιτο της ΑΣΚΤ Θρασύβουλο Καλαϊτζίδη. Η Φροϋδική έμφαση στην αυτοκαταστροφική τάση του ανθρώπου, η οποία συνθέτει έναν κύκλο δυσιδαιμονίας, εκδίκησης και αίματος ζωντανεύει μέσα από τη σουρεαλιστική συνύπαρξη μεγενθυμένων αντικειμένων από ελαφρύ υλικό, που αντιστοιχούν στους ήρωες του έργου, λειτουργώντας ως σύμβολα της εύπλαστης ανθρώπινης κατάστασης.
Επιμέλεια: Φαίη Τζανετουλάκου
Καλλιτέχνης: Παυλίνα Βαγιωνή
“Εφήμερη τέχνη και διαχρονικό lifestyle”
Η Παυλίνα Βαγιωνή δίνει ένα σώμα δουλειάς που μεταχειρίζεται νέα μέσα (video, performance, installation)και σκηνογραφία, μουσική, λογοτεχνία, θέατρο για να συνθέσει μια τέχνη δυναμικά συναισθητική που ενεργοποιεί παράλληλες αισθητηριακές εμπειρίες και προκαλεί τα όρια της αντίληψής μας.
Επιμέλεια: Γιώτα Κωνσταντάτου
Καλλιτέχνης: Νίκος Τσίκουρας
Το πρόδηλο στο έργο του Νίκου Τσίκουρα, περισσότερο ίσως και από τους όποιους αισθητικούς προσανατολισμούς είναι το σωματικό στοιχείο. Η σωματική γραφή. Η γραφή αυτή είναι η σιωπή που κυριαρχεί ανάμεσα στις οπτικές μονάδες της εικόνας, οι οποίες ταλαντεύονται ανάμεσα στην Ύπαρξη και το Υπάρχον. Το έργο δεν συνίσταται μόνο από τη ¨γραφή” της εικόνας του αλλά και από την προφανή πρόθεση να διευρύνθει το αισθητηριακό σε βάρος του αισθητικού. Πράγματι, καταφέρνει να συνοψίσει σειρά ζητημάτων που έθεσε η τέχνη από τα χρόνια του 1960 ακόμα, μέχρι και την εποχή που εμφανίζονται προβληματισμοί και λύσεις που εύκολα και πρόχειρα προσδιορίζουμε σαν μετα-μινιμαλιστικές.
Επιμέλεια: Χάρης Σαββόπουλος
Καλλιτέχνης: Adi Liraz
H Adi Liraz ερευνά, εδώ και καιρό, την ιστορία της οικογένειας της και κατ’ επέκταση της Εβραϊκής κοινότητας των Ιωαννίνων, μέσα από τις αφηγήσεις και τις αναμνήσεις των γυναικών της κοινότητας. Οι προσωπικές αναμνήσεις διαπλέκονται με την επίσημη ιστορία μέσα από το έργο της Adi Liraz, με σκοπό να υφάνουν μια πλευρά της ιστορίας που παραμένει στη σκιά. Το έργο αποτυπώνει μια εν εξελίξει καλλιτεχνική έρευνα που διεξάγεται ανάμεσα στο Βερολίνο, την Αθήνα και τα Γιάννενα και συλλέγει τόσο προφορικές μαρτυρίες όσο και υλικά τεκμήρια. Η performance της Adi Liraz που παρουσιάζεται εδώ για πρώτη φορά, αξιοποιεί αυτά τα υλικά τεκμήρια και οικειοποιείται τις αφηγήσεις ώστε να ανατρέψει παγιωμένες θεωρήσεις της ιστορίας.
Επιμέλεια: Δώρα Κεχαγιά, Κατερίνα Κωνσταντίνου
Καλλιτέχνες: Ελένη Τσαμαδιά, Νιόβη Κρητικού, Αρά Μπογοσιάν
“Explosive”
Με άξονα το κομβικό κείμενο του Walter Benjamin για τον Άγγελο της Ιστορίας που με τη σειρά του εμπνέεται από τον πίνακα Angelus Novus του Paul Klee (1920), προτείνουμε μια σειρά επιτελεστικών δράσεων υπό τον τίτλο Explosive. Κύριος συντελεστής αυτή της διπλής περφόρμανς είναι η εικαστικός Ελένη Τσαμαδιά, σε συνεργασία με τους Νιόβη Κρητικού και Αρά Μπογοσιάν. Η ομάδα των νέων αυτών καλλιτεχνών διακρίνεται κυρίως για την τόλμη και τον πειραματισμό με τον οποίο προσεγγίζουν τα κοινωνικά φαινόμενα της εποχής τους.
Επιμέλεια: Χριστίνα Σγουρομύτη
Καλλιτέχνης: Νεφέλη Μυρτίδη
Η Νεφέλη Μυρτίδη επικεντρώνεται στη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στο μέσα και στο έξω, στο δημόσιο και στο ιδιωτικό, στο κλειστό και στο ανοιχτό. Η καλλιτέχνης προσεγγίζει τις παραστατικές τέχνες από διαφορετικές όψεις (περφόρμανς, σκηνικά, κοστούμια, σχεδιασμός φωτισμών).
Επιμέλεια: Δηώ Καγγελάρη
Καλλιτέχνης: Στέλλα Καπεζάνου
“about love and other stories”
H ζωγραφική εγκατάσταση της Στέλλας Καπεζάνου ‘about love and other stories’ εμπνέεται από ένα προσωπικό βίωμα της ίδιας. Η εγκατάσταση αυτή εκτυλίσσεται σε δύο άξονες χρονικούς-δημιουργώντας ένα ενιαίο αφήγημα.Η ιστορία η οποία αποτέλεσε την έμπνευση για το έργο αυτό λαμβάνει χώρα στο Los Angeles κάποιο καιρό πριν. Ο ακριβής χρόνος δεν έχει σημασία. Η ιστορία, την οποία αφηγείται η Στέλλα Καπεζάνου έχει λάβει ούτως ή άλλως μία νέα υπόσταση κάτω από το διαστρεβλωτικό φακό της μνήμης -όπως συνήθως μάλιστα συμβαίνει αλλά και τη χρονική διαμεσολάβηση ανάμεσα στην εμπειρία αυτή και τη μεταγραφή της.
Το έργο about love and οther stories αυτό είναι μία εγκατάσταση, η οποία αποτελείται από ένα κεντρικό ζωγραφικό έργο και 12 μικρά ζωγραφικά έργα, τα οποία αποτυπώνουν τη ψυχική κατάσταση του Υποκειμένου/κεντρικού προσώπου και τοποθετούν την ιστορία μέσα στο χώρο μέσα από σημειολογικά στοιχεία που παραπέμπουν στο Los Angeles. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, όπου η ιστορία αυτή εξελίσσεται γύρω από ένα άλλο άξονα – τα σχόλια τόσο του Υποκειμένου στην ιστορία αυτή, όσο και της συζήτησης που αναπτύσσεται μέσα από τη διάδραση που πραγματοποιείται στα νέα μέσα ( σχόλια, παρεμβάσεις σε στοιχεία που φωτίζουν την ιστορία) δημιουργούν μία νέα συνθήκη post truth, όπου η αμεσότητα της έκφρασης και των δυνατοτήτων που παρέχουν οι νέες τεχνολογίες, τεχνολογίες τείνουν κάποιες φορές να διαμορφώνουν ένα νέο περιβάλλον οικειοποίησης των αισθημάτων, και παρέμβασης δεδομένων, ή/και ανασκευής της ιστορίας με ένα νέο τρόπο αναπαραγωγής της αφηγηματικότητας στο βωμό της αλήθειας ή και τη παραγωγή μίας ” νέας αλήθειας”.
Η συνθήκη αυτή αναπτύσσεται στην ζωγραφική εγκατάσταση αυτή μέσα από μικτά μέσα (ήχο, εικόνα, νέες τεχνολογίες) δημιουργώντας ένα πλαίσιο άμεσης διάδρασης με το κοινό, έτσι ώστε να κατανοήσει την αφηγηματικότητά του έργου ως όλο αλλά και τη διαδοχή, εξέλιξη της αφηγηματικότητας αυτής, ανασυνθέτοντας ένα περιβάλλον και απευθύνοντας ερωτήματα που αφορούν νέες συνθήκες πολιτισμικές, αλλά και τρόπους διάδρασης σε κοινωνικό επίπεδο.
Επιμέλεια: Εύα Κέκου