Vera Houtzoumi, Soso Houtopoulou– Kontaratou, Yianna Persaki, Kaiti Antypa, Diohanti.
Curated by Tasos Koutsouris
2/3/2007 – 21/4/ 2007
“Μορφές της Αφαίρεσης”
Στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, παρουσιάζεται η Έκθεση “Μορφές της Αφαίρεσης 1960-1980:
Βέρα Χουτζούμη
Σωσώς Χουτοπούλου – Κονταράτου
Γιάννα Περσάκη
Καίτη Αντύπα
Διοχάντη
Εξετάζοντας τις αφαιρετικές τάσεις της νεοελληνικής τέχνης, η γκαλερί παρουσιάζει ζωγραφικά και γλυπτικά έργα πέντε καταξιωμένων ελληνίδων καλλιτέχνιδων, που δημιούργησαν έργα στο χώρο του μοντερνισμού στην Ελλάδα μετά το 1960. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει αναλάβει ο κριτικός τέχνης Τάσος Κουτσουρής, και εκτίθενται επιλεκτικά έργα της Βέρας Χουτζούμη, Σωσώς Χουτοπούλου – Κονταράτου, Γιάννας Περσάκη, Καίτης Αντύπα και της Διοχάντη τα οποία αποτελούν μια ιδιότυπη κατάθεση πάνω στη μελέτη των εικαστικών προβλημάτων στα πλαίσια των αφηρημένων ή ανεικονικών τάσεων, ενώ μέσα από το έργο τους εκτυλίσσεται η πορεία προς την σύγχρονη αντίληψη και αντιμετώπιση του πραγματικού και του ζωγραφικού ή γλυπτικού χώρου.
Συγκεκριμένα η Βέρα Χουτζούμη (1920) και η Γιάννα Περσάκη (1921) συμμετέχουν με παραστατικές ή αφαιρετικές συνθέσεις που κινούνται στην κατεύθυνση του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, της λυρικής αφαίρεσης και του κυβισμού. Η Σωσώ Χουτοπούλου – Κονταράτου (1923-1984) παρουσιάζεται με τρισδιάστατες επιτοίχιες κατασκευές, σχέδια και χαρακτικά με κυρίαρχο στοιχείο την ρυθμική ανάπτυξη της κίνησης μέσα από την επαναληπτική διάταξη ορθογώνιων και κυκλικών σχημάτων, ενώ αντίστοιχα η Καίτη Αντύπα (1925) με ζωγραφικά έργα αφαιρετικού χαρακτήρα και μινιμαλιστικές κατασκευές. Η συμμετοχή της Διοχάντη (1945) σηματοδοτεί την εξέλιξη της έρευνας πάνω στους σύγχρονους προσανατολισμούς, καθώς ο πραγματικός χώρος και ο χρόνος αντιμετωπίζονται ως αναπόσπαστα δομικά στοιχεία του έργου της, προϋποθέτοντας την εμπλοκή του θεατή.
Ενδεικτική της μεθοδικής έρευνας πάνω στα ειδικά θέματα που αφορούν τις αφαιρετικές και ανεικονικές τάσεις της εικαστικής δημιουργίας, η αποσπασματική αυτή παρουσίαση των πέντε ελληνίδων καλλιτέχνιδων αποτελεί παράλληλα μια διακριτική αναφορά στις γυναίκες εκείνες οι οποίες, μέσα από αντίξοες συνθήκες, προλείαναν το έδαφος ώστε να ανθίσει στη χώρα μας η γυναικεία καλλιτεχνική παραγωγή, που αν και αναπόφευκτα ταυτίζεται με το φύλο και συγκρίνεται με την αντίστοιχη των ανδρών συναδέλφων τους, παραμένει ωστόσο μια τέχνη αυτόνομη, της οποίας η συνεισφορά στην εξέλιξη της νεοελληνικής τέχνης δεν έχει μελετηθεί και προβληθεί επαρκώς.