29/10/2009 – 22/12/2009

Τρίχες Κατσαρές

Ένα πρότζεκτ του Νίκου Χαραλαμπίδη

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες:

Narda Alvarado,  Santiago Sierra,  Nedko Solakov,  William Kentridge, Mounir Fatmi,  Gulsun Karamustafa,  Arab Guggenheim Group,  Kai Schiemenz,  Pravdoliub  Ivanov, Ziad Antar.

Σε αυτή την έκθεση, ο Νίκος Χαραλαμπίδης, διαπραγματεύεται για άλη μια φορά το «Μουσείο» με την Αρχαιοελληνική έννοια του εργασιακού και οχι του εκθεσιακού χώρου. Εχοντας ως πεδίο δράσης δύο βασικούς άξονες, την κατοικία του (Home) και την πατρίδα του (Homeland) οι εικαστικές δραστηριότητες και τα ακτιβιστικά δρώμενα που αναπτύσσονται, συναθροίζουν τον κορμό εργασιών του «Κοινωνικού Γυμναστηρίου» μια έννοια που διατρέχει το συνολικό του έργο.

Στην Έκθεση «Τρίχες Κατσαρές» ο καλλιτέχνης καλεί  σημαντικούς διεθνείς καλλιτέχνες που προέρχονται από διαφιλονικούμενες περιοχές,  χώρες με έντονα πολιτικά προβλήματα, κοινωνικές διαταραχές και ανισότητες, να παρουσιάσουν τα έργα τους, δημιουργώντας έτσι μια ¨πλατφόρμα¨  διαλόγου, μια εναλλακτική καλλιτεχνική “τράπεζα συνομιλιών”.  Ο τίτλος και το σκεπτικό της έκθεσης  προδιαθέτει αρχικά τον επισκέπτη να διερωτηθεί αν το βασικό κριτήριο της επιλογής των καλλιτεχνών ήταν το χρώμα και το σχήμα των τριχών του σώματός τους. Τα έργα όμως της έκθεσης – εγκαταστάσεις, ζωγραφικά, φιλμικά, γλυπτά και περφόρμανς – δίνουν μια ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Οι καλλιτέχνες έχουν επιλεγεί στην πραγματικότητα με βάση τον έντονο και κυρίως συνεπή, μέσα στην πάροδο του χρόνου, πολιτικό χαρακτήρα των έργων τους και προτείνονται ως το πρώτο σώμα καθηγητών μιας πρότυπης, Διεθνούς Σχολής Καλών

Τεχνών στο κατεχόμενο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Ο ιδιότυπος τρόπος λειτουργίας της Σχολής αυτής, ανακοινώθηκε πριν ακριβώς ένα χρόνο, από τον Πρόεδρο του Centre Pompidou Alain Seban, κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της ατομικής έκθεσης  του

Χαραλαμπίδη στο κέντρο, με τίτλο Ledra Barricade. Τα μεταφερόμενα σε διάφορες χώρες, προπύλαια αυτής της Σχολής,  δεν είναι άλλα από μια ρεπλίκα, ένα πιστό αντίγραφο του φυλακίου της Λήδρας, που για χρόνια χώριζε την ελεύθερη από την κατεχόμενη Λευκωσία και τον περασμένο χρόνο είχε γκρεμιστεί από την Κυπριακή κυβέρνηση.

Ο Χαραλαμπίδης ξανακτίζει συμβολικά το φυλάκιο, ακολουθώντας τα πρωτότυπα σχέδια της Εθνικής Φρουράς, προτείνοντας ένα “Δούρειο Ίππο” συμφιλίωσης και ενότητας, που κάλυπτε το περασμένο φθινόπωρο, την όψη του περίφημου κτιρίου του Pompidou.

Στις “Κατσαρές Τρίχες”  ο καλλιτέχνης, παράλληλα με τα έργα των φιλοξενούμενων καλλιτεχνών και τα εργαστήρια των μαθητών,  επιχειρεί να αναδομήσει τον εγκαταλελειμένο χώρο του αεροδρομίου κατασκεύαζοντας τα δομικά του στοιχεία, τοίχους, πλακάκια, χαλιά,  πόρτες αλλά και κινούμενες πλατφόρμες τονίζοντας το νομαδικό του χαρακτήρα.

Στα πλαίσια του Arab Guggenheim εκθέτουν έργα τους οι καλλιτέχνες: Αντρέας Αγγελιδάκης, Άγγελος Πλέσσας, Άγγελος Παπαδημητρίου, Γιώργος Καραγιώργος,  Κώστας Εμμανουηλίδης και Θοδωρής Κωβαίος.

Στα εγκαίνεια θα παραστούν η Ιστορικός Τέχνης και επιμελήτρια Vera Mlechveska και ο καλλιτέχνης Prvadoliub Ivanov. Κατα την διάρκεια των δυο μηνών της έκθεσης θα πραγματοποιούνται διαλέξεις και παρουσιάσεις έργων και απο τους υπόλοιπους καλιτέχνες καθώς και διάφορες προβολές οι οποίες θα ανακοινώνονται.

Περισσότερες πληροφορίες στο  Centre Pompidou και στο μπλόγκ: http://thearabguggenheim.blogspot.com/

———————————————————-

Black Little Curly Hair

A project by Nikos Charalambidis

Narda Alvarado,  Santiago Serra,  Nedko Solakov ,  William Kentridge, Mounir Fatmi,  Gulsun Karamustafa,  Arab Guggenheim Group,  Kai Schiemenz,  Pravdoliub  Ivanov Ziad Antar.

The Concept in brief:

Since 1975, Western Sahara has been under the control of Morocco and Sahrawi,its original inhabitants, have been forced in a long-running process of negotiating their own properties and homes with Moroccan conquerors. The Sahrawi Arab Democratic Republic considers the Moroccan held territory “Occupied Territory” while Morocco considers the much smaller SADR held territory to be a “Buffer Zone”. Polisario, the Sahrawi movement, having formally rejected in the past the United Nations “peace plans”, has been campaigning for an independent state in the Western Sahara for more than three decades. That struggle has included over a decade of all-out war, though the guns have been mostly silent since 1991, when both sides agreed in principle to resolve the issue through peaceful procedures and referendum of self-determination, a policy which Polisario insists must be maintained.

Sahrawi women have been strongly joining forces in the struggle for independence, while having another particular enemy to confront as women: The darkness of their skin and their intractable curly hair…Never discarding their female role and womanhood, their everyday concern is to be beauty, whitening their skin (by using all kinds of carcinogen products) and straightening their hair.

On the other part of the planet, one of Michael Jackson’s extreme concerns was also to whiten his skin and to straighten his black curly hair. His greatest ambiguity lay in his racial identity; Black activists lamented his various “whitening” endeavours, seeing them as a sign of racial self-hatred. Of course Jackson himself claimed that the lightening was the result of a medical condition that made his skin loose colour; and that seems to be a convincing excuse, at least for his fans. Could we find though any reasonable excuse for Arab women’s obsession to straighten their surprisingly blond, veiled hair, under the burca?

Cowing argues that styling irons are a “natural progression of women’s rights,” and that straight hair is superior to curly hair: A woman with straightened hair looks self assured and in control. She looks as if she cares about her appearance and that she’s spent time perfecting it…This small, unassuming instrument can turn ugly ducklings into swans, create beauty and inner pride, and restore self-confidence in even the most timid of women, all in a ceramic-plated flash.

For centuries curls were something to be proud of. Did Botticelli’s Venus entice the world with ironed hair? No, she used those wavy locks blowing all over the place to seduce. Yet now straight hair is, according to celebrity magazines at least, an expression of feminine perfection to which we should all aspire. What kind of evil mastermind of female manipulation would decree that not only must women be thin and beautiful, but they also have to be straight-haired too, even if they are veiled?

However I was born in Cyprus, the birthplace of the Goddess, I must confess that Venus’ tresses and beauty kind of arguments were not exactly what I had in mind putting that title in this group exhibition. What I simply had in mind was the total black proud hair of my beloved Palestinian artist, Wafa Hourani. Since, we all heard and red all kind of sophisticated curatorial texts within dense political contexts, it seems that the essential limit for the participating artists of this exhibition – coming from  Middle East, East Europe, South America and Africa – is to have black hair; curly… at least to their genitals!

Nicos Charalambidis