5ROOMS2004

 

                

        Πέντε Επιμελητές  προτείνουν       Πέντε Νέους Έλληνες Καλλιτέχνες

 

                    

ΦΑΙΗ ΤΖΑΝΕΤΟΥΛΑΚΟΥ   –   ΑΝΝΑ ΑΝΤΑΛΟΥΔΑΚΗ

 

ΑΝΝΑ ΕΝΕΠΕΚΙΔΟΥ   –    ΜΑΡΙΑ ΖΕΡΒΟΥ

 

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ   –    ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΛΙΑΜΠΕΗΣ

 

ΘΟΥΛΗ ΜΙΣΙΡΛΟΓΛΟΥ   –    ΒΑΣΩ   ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΔΑΚΗ

 

ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΡΑΜΠΑ   –     ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Εγκαίνια  Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2004, 8-12 μμ  Διάρκεια μέχρι 18 Δεκεμβρίου 2004

Ώρες λειτουργίας   Τετ., Πεμ., Παρ. 12-8 μμ  Σαβ., 12-3 μμ.

 

Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, οδός Aγίας Ειρήνης 6 & Αθηνάς, τηλ. 210 3217931,    διοργανώνει και παρουσιάζει, για έκτη συνεχή χρονιά, την έκθεση   “5ROOMS2004”,    Πέντε  Επιμελητές  προτείνουν  Πέντε  Νέους  Έλληνες   Καλλιτέχνες.

Πέντε επιμελητές επιλέγουν ο καθένας από ένα νέο Έλληνα εικαστικό καλλιτέχνη που θα παρουσιασθούν στους χώρους της γκαλερί σαν πέντε μικρές ατομικές εκθέσεις. Δίνεται έτσι η δυνατότητα σε νέους καλλιτέχνες να πλησιάσουν το ευρύ κοινό και το κοινό της τέχνης και να δηλωθούν και να καταγραφούν οι νέες τάσεις και προτάσεις στον ελληνικό εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος. Οι καλλιτέχνες είναι νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι στον χώρο της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα.

 

Η  Άννα Ανταλουδάκη παρουσιάζει μια σειρά ζωγραφικών έργων, εξωτερικά αστικών κτιρίων,  η Μαρία Ζερβού παρουσιάζει μια Εγκατάσταση με Video, σχέδιο και φωτογραφίες  με θέμα τη  γυναικεία μορφή και τους πολλαπλούς κοινωνικούς της ρόλους, ο Λεωνίδας Λιάμπεης με ένα γλυπτό και ψηφιακές φωτογραφικές αναπαραγωγές, εξετάζει τις ενδεχόμενες αλληλεπιδράσεις και τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ διάφορων χώρων ή σημείων μιας πόλης η Βάσω Πρωτοπαπαδάκη με μια εγκατάσταση χειρίζεται έμμονα και ουσιαστικά σημερινά ζητήματα ταυτότητας, ζητήματα ανθρώπινων σχέσεων μέσα στον ανθρώπινο κόσμο, ο Κώστας Στεφόπουλος με μία εγκατάσταση φωτογραφιών ανοίγει τον μεσοχώρο όπου θα συναντηθούν ο πομπός και ο δέκτης, μια αλληλεπίδραση μεταξύ έργου και θεατή.

 

 

 

 

ΑΝΝΑ ΑΝΤΑΛΟΥΔΑΚΗ

 

Η Άννα Ανταλουδάκη ασχολείται με προσήλωση αρχιτέκτονα, με την εικόνα που παρουσιάζουν οι πολλαπλές ομοιογενείς εστίες των κατοίκων του αστικού τοπίου.

 

Ο φωτορεαλιστικός, μετωπικός τρόπος που η Ανταλουδάκη ζωγραφίζει τα κελύφη γερασμένων πολυκατοικιών της σύγχρονης Αθήνας είναι τρυφερός και απειλητικός μαζί, ανακατασκευάζοντας την μπανάλ πραγματικότητα που φέρει η επανάληψή της ετερόχρωμης παρουσίας τους στην πόλη. Αδυνατούμε να διακρίνουμε και να αναγνωρίσουμε το εσωτερικό τους μέσα από τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τις κατεβασμένες τέντες, ενώ δεν διαφαίνονται ίχνη ζωής, παρά μόνο το δικό μας αίσθημα υψοφοβίας, στην ιδέα του ουρανού από την ταράτσα ή ενός φυτού που αιωρείται από ένα μπαλκόνι. Ταυτόχρονα, μικρά μα χαρακτηριστικά θραύσματα αντικειμένων εσωτερικών χώρων, όπως μια λεπτομέρεια της ξεθωριασμένης ταπετσαρίας ή ένα πορτατίφ γραφείου, εμφανίζονται σε επιμέρους καμβάδες, προσφέροντας μία φευγαλέα ματιά στη μυστηριακή καθημερινότητα των ενοίκων. Σαν μέρη ενός παζλ, οι εικόνες μας αιφνιδιάζουν, καθώς επάνω σε αυτόν τον κοινωνικό και ψυχολογικό χάρτη αντανακλάται η εικόνα του ίδιου μας του εαυτού, στερεοποιώντας τον τόπο των αναμνήσεων μας.

 

Η ενότητα των ζωγραφικών έργων έχει για βάση ένα σφιχτό γραμμικό πλέγμα, το οποίο διέπεται από καθαρότητα πνεύματος που αντανακλάται στη λιτότητα των γραμμών, στην ισότητα των μερών, και στις φαινομενικά επίπεδες και ουδέτερες επιφάνειες, διευκολύνοντας έτσι να εκφραστεί η ιδέα της αντίθεσης μεταξύ οικειότητας και αποξένωσης, μοναδικότητας και μαζοποίησης, υποκειμενισμού και αλήθειας, μέσα από την επίμονη ενασχόληση με τη δυνατότητα του υλικού να λειτουργεί όσο πιο ‘άϋλα’ γίνεται. Μέσα στις σύγχρονες κιβωτούς της ανθρώπινης εμπειρίας διαδραματίζονται καθημερινά εφήμερες και παντοτινές μικρές ιστορίες που φέρουν την αύρα της.

 

 

                                                                                   Επιμέλεια: Φαίη Τζανετουλάκου

 

 

ΜΑΡΙΑ ΖΕΡΒΟΥ

Μεταμορφώσεις

 

Η γυναικεία μορφή και οι πολλαπλοί κοινωνικοί της ρόλοι είναι ένα θέμα που απασχολεί τη Μαρία Ζερβού τα τελευταία χρόνια. Στα Πέντε Δωμάτια, με αφετηρία την  γυναικεία ομορφιά και την διαδικασία της μεταμόρφωσης, και με μέσο τη φωτογραφία, το βίντεο και το σχέδιο, προτείνει το δικό της «ενδιάμεσο τόπο» όπως τον ονομάζει η ίδια. Κυριαρχεί η ηλεκτρονικά επεξεργασμένη αυτοπροσωπογραφία, στην οποία αντικρίζει το θεατή πίσω από μια ημιδιαφανή κόκκινη επίστρωση-μάσκα. Στο βίντεο, ένας μουσικός με το παραδοσιακό όργανο Αβοριγίνων, dijuridu, προσπαθεί να παγιδέψει τους ήχους μέσα σε ένα μπαλόνι. Η εγκατάσταση ολοκληρώνεται με το σχέδιο δύο συγκοινωνούντων δοχείων, εργαλείων ενός ματαιόδοξου αλχημιστή. Η παρατήρηση, ο σαρκασμός,  η έννοια της μεταμόρφωσης, ο συμβολισμός των αντικειμένων, η προσωπική εμπειρία αλλά και η συλλογική δράση, η αντιπαράθεση των φύλων, η έννοια του τελετουργικού στη ζωή και την τέχνη, είναι μερικά από τα στοιχεία που συνυπάρχουν στη δουλειά της Μαρίας Ζερβού.

                                                                               Επιμέλεια:    Άννα Ενεπεκίδη

 

 

 

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΛΙΑΜΠΕΗΣ

 

Ο Λεωνίδας Λιάμπεης εξετάζει τις ενδεχόμενες αλληλεπιδράσεις και τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ διάφορων χώρων ή σημείων μιας πόλης (ένα λιμάνι, ένα Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, ένα μνημείο), με τον ίδιο τρόπο που ένας επιστήμονας παρατηρεί, χαρτογραφεί και στη συνέχεια επεμβαίνει στα εσωτερικά όργανα του ανθρώπινου σώματος με βάση τις επιδράσεις που αυτό δέχεται από το εξωτερικό του κοινωνικό περιβάλλον.

Για τα Rooms2004 o Λιάμπεης φτιάχνει ένα χρηστικό αντικείμενο-γλυπτό το οποίο λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας από το Πραγματικό. Υιοθετώντας έναν τρόπο προσέγγισης που θυμίζει περισσότερο κάποιο πείραμα ψυχολογίας ο Λιάμπεης παραδίδει εντέλει ένα έργο το οποίο, μέσω της συμμετοχικής διαδικασίας, επιθυμεί, όπως άλλωστε και κάθε πείραμα, να ατενίζει το εγγύς μέλλον γεννώντας κρίσιμα ερωτήματα για το πάντα αβέβαιο παρόν.

                                                                     Επιμέλεια:   Χριστόφορος Μαρίνος

 

ΒΑΣΩ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΔΑΚΗ

 

H Βάσω Πρωτοπαπαδάκη χειρίζεται έμμονα και ουσιαστικά σημερινά –και παντοτινά- ζητήματα ταυτότητας, ζητήματα ανθρώπινων σχέσεων μέσα στον ανθρώπινο κόσμο.

Τα έργα της: εσωτερικοί μονόλογοι, ιστορίες αγάπης, εγνωσμένης ή μη, ομολογημένης ή όχι, μηχανές ονείρων, διαψευσμένων ή μη, όπου ο άλλος πάντα περιέχεται. Ως μνημείο, ως ανάμνηση, ως ματαιωμένη επιθυμία.

Η Πρωτοπαπαδάκη ασχολείται με θέματα ψυχικού πόνου, έτσι κι αλλιώς βίαια, ρυθμίζει όμως προσεκτικά την έντασή του: ο ψυχισμός που αποκαλύπτεται δεν αυτοπροβάλλεται προκλητικά, δεν αυτοδιαφημίζεται με μιντιακούς όρους. Ως δημιουργός και μονάδα θυμάται, κάνει παραδοχές και παράλληλα αποταυτίζεται, για να φτάσει στη λύτρωση. Μειώνει την επιθετικότητα, αυξάνει ποιητικά την περίσκεψη και, αντί να σχολιάσει με σκέψεις, καθιστά τα ερεθίσματα συνειδητά και πραγματικά –στο επίπεδο εκείνο της πραγματικότητας όπου σώμα και ψυχή λειτουργούν παράλληλα. Η πρότασή της είναι καθαρά βιωματική και επίκαιρη με διαχρονικούς όρους. Η καλλιτεχνική πρακτική της δίνει υπόσταση στο παρόν και το φωτίζει μέσα από τη σκληρή συναισθηματική μετάγγιση που επιχειρεί.

 

                                                                        Επιμέλεια:    Θούλη Μισιρλόγλου

 

 

 

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΣ

 

Όπως λέει ο Nicolas Bourriaud oι «καλλιτέχνες σήμερα δεν διαχωρίζουν τη δουλειά τους από τη δουλειά άλλων καλλιτεχνών και κυρίως δεν διαχωρίζουν την δραστηριότητα τους από αυτή των θεατών». H τέχνη, με τη διαμόρφωση και τη συναρμογή εικόνων, ήχων, κειμένων μέσα από την οποία διαμορφώνονται και αναδομούνται περιβάλλοντα, θα μπορούσε να είναι μια μεταφορά της τηλεματικής αλληλεπίδρασης, δηλαδή να καθορίζεται όλο και περισσότερο από την ελευθερία και την ρευστότητα της εν δυνάμει ‘διεπαφής’ που εμπεριέχεται σε αυτήν. Έτσι ο Κώστας Στεφόπουλος όταν γράφει και ηχογραφεί έναν φανταστικό διάλογο ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, όταν φτιάχνει εικόνες με τις φωτογραφίες του, όταν σκέφτεται ένα γκράφιτι, όταν ξεδιαλύνει χαρτάκια, αποκόμματα εφημερίδων και σχέδια για το μικρό του ντοσιέ, όταν αναρωτιέται τι από όλα αυτά να χωρέσει μέσα σε ένα δωμάτιο δεν παίρνει ευθύνη για την εικόνα, για το έργο του απλώς ανοίγει τον μεσοχώρο όπου θα συναντηθούν ο πομπός και ο δέκτης.

 

                                                                                Επιμέλεια:   Ελπίδα Καραμπά

 

 

 

Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, οδός Aγίας Ειρήνης 6 & Αθηνάς, Αθήνα 10551

Τ:+30 210 3217931 F:+30 210 3212745 Ε:kappatos@otenet.gr

 

 

5ROOMS2004

 

 

Η αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός αποκαλυπτικού και γόνιμου διαλόγου και η συνεχής καταγραφή του μέσα από θεωρητικά κείμενα και έργα νέων σύγχρονων καλλιτεχνών, όπως επίσης η ανίχνευση του σύγχρονου εικαστικού τοπίου και η ανάδειξη και προώθηση αυτών των θεωρητικών προτάσεων και νέων καλλιτεχνικών δυνάμεων, υπήρξαν τα βασικά κίνητρα για τη δημιουργία αυτής της περιοδικής, ετήσιας έκθεσης, που για πρώτη φορά οργανώθηκε το 1999 και συνεχίζεται για έκτη συνεχή χρονιά.

Εξετάζεται και καταδεικνύεται η νέα σχέση του εγχώριου με το διεθνές, η επικοινωνία, η επαφή και αλληλεπίδραση του τοπικού με το παγκόσμιο. Μέσα από τη ξεχωριστή ιδιαιτερότητα και το “προσωπικό στοιχείο” του έργου τέχνης, τη πολυσημία και τη συμπαντικότητα του πνευματικού περιεχομένου του, την ενδελέχεια της ιστορικότητάς του αλλά και την ανά-γνωσή του σαν μια πράξη ερμηνείας του λόγου του, οικειοποίησης και μεταφοράς, καταδηλώνεται αφ’ ενός η συνενοχή όσων συν-ενέχονται στη διαδικασία της εξέλιξης αυτής της πολιτισμικής αξίας στο πλέγμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων, και αφ’ετέρου ο βαθμός εξάρτησης, επιρροής και αλληλεπίδρασης, καλλιτεχνικής αλλά και κοινωνικής, μεταξύ περιφέρειας και κέντρου. Εξετάζεται η ταυτότητα και η μοναδικότητα του έργου τέχνης που ισχυροποιείται εμπεριέχοντας ταυτόχρονα σημεία και ιδιότητες πολιτισμικής ανεξιθρησκίας και υπερ-εθνικότητας.

Σε αυτή τη διερευνητική, ευρεία ανίχνευση των νέων «τόπων», ζητείται η συνεργασία όσο το δυνατόν περισσοτέρων επιμελητών – θεωρητικών της τέχνης, ούτως ώστε το αποτέλεσμα να συγκεντρώνει και να αποκαλύπτει αρκετές από τις υπάρχουσες τάσεις στη σύγχρονη θεωρητική σκέψη στην Ελλάδα. Οι καλλιτέχνες που στη συνέχεια προτείνονται, αποτελούν σαφείς ενδείξεις της σημερινής εικαστικής πραγματικότητας στη νέα σύγχρονη ελληνική τέχνη και καταδεικνύουν τον πλουραλισμό των εκφραστικών μέσων, τη ανεξαρτησία, τον χαρακτήρα, την διαφορετικότητα, τις ιδιομορφίες και τη μορφοπλαστική ποικιλία της καλλιτεχνικής δημιουργίας όπως διαμορφώνεται στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα και όπως ενδεχομένως θα εξελιχθεί.

Η επιλογή και άλλων χώρων για τη διοργάνωση αυτής της ετήσιας έκθεσης, όπως για παράδειγμα ενός ξενοδοχείου, είναι συνάρτηση και της επιλογής για αυτόνομες παρουσιάσεις των καλλιτεχνών στον ίδιο χώρο αλλά και της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και αρμονία με τον χαρακτήρα και το νόημα του σήμερα.

 

Παρουσιάζοντας για έκτη συνεχή χρονιά αυτή την διοργάνωση, με την αποδοχή, την συμμετοχή και το ενδιαφέρον του κοινού αλλά και των καλλιτεχνών και των θεωρητικών της τέχνης που δέχθηκαν θετικά αυτή τη νέα πρόταση, πιστεύουμε ότι συμβάλει ουσιαστικά στην επικοινωνία με το κοινό, τον διάλογο μεταξύ των νέων καλλιτεχνών και των θεωρητικών και στην καταγραφή και ανάδειξη των νέων προτάσεων στην σύγχρονη ελληνική τέχνη. Σε αυτό τον ιδιαίτερο πνευματικό χώρο, η σύγχρονη δημιουργική θεωρητική σκέψη βρίσκεται σε μια αντίστοιχη και παράλληλη πορεία έρευνας του περιεχομένου της και αναζήτησης του αντικειμένου της με την σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία.