6ROOMS2002
Έξι Επιμελητές προτείνουν Έξι Νέους Έλληνες Καλλιτέχνες
ΔΑΦΝΗ ΒΙΤΑΛΗ – ΕΜΙ ΑΒΟΡΑ
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΜΑΡΙΝΟΣ – ΕΛΕΝΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΕΤΡΗΝΟΥ – ΠΕΝΝΥ ΓΚΕΚΑ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΑΒΒΑΝΗ – ΤΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
ΚΩΣΤΗΣ ΑΝΤΓΩΝΙΑΔΗΣ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΤΑΓΑ – ΑΛΙΚΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Εγκαίνια Έκθεσης Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2002, 8-12 μμ Διάρκεια μέχρι 21 Δεκεμβρίου 2002
Ώρες λειτουργίας Τετ., Πεμ., Παρ. 12-8 μμ Σαβ., 12-3 μμ.
Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, οδός Aγίας Ειρήνης 6 & Αθηνάς, τηλ. 210 3217931, διοργανώνει και παρουσιάζει, για τέταρτη συνεχή χρονιά, την έκθεση “6ROOMS2002”, Έξι Επιμελητές προτείνουν Έξι Νέους Έλληνες Καλλιτέχνες.
Έξι επιμελητές επιλέγουν ο καθένας από ένα νέο Έλληνα εικαστικό καλλιτέχνη που θα παρουσιασθούν στους χώρους της γκαλερί σαν έξι μικρές ατομικές εκθέσεις. Δίνεται έτσι η δυνατότητα σε νέους καλλιτέχνες να πλησιάσουν το ευρύ κοινό και το κοινό της τέχνης και να δηλωθούν και να καταγραφούν οι νέες τάσεις και προτάσεις στον ελληνικό εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος. Οι καλλιτέχνες είναι νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι στον χώρο της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα.
Η Έμι Αβόρα παρουσιάζει μια σειρά ζωγραφικών έργων από εσωτερικά δημοσίων κτιρίων, δωμάτια και χωλ νεοϋορκέζικων ξενοδοχείων, η Ελένη Αθανασοπούλου κατασκευάζει ψηφιακά Video collage και φωτογραφίες από συνευρέσεις ανθρώπων, η Πέννυ Γκέκα μια εγκατάσταση από μαλλί, ίνες και καρφιά, σχηματίζοντας ένα χρωματικό ιστό μέσα στον οποίο πιάνονται παλιά μεταχειρισμένα ρούχα, η Τάνια Ζαχαριάδη ζωγραφικά έργα και σχέδια από παρατηρήσεις της εσωτερικής δομής στοιχείων της φύσης, η Μαργαρίτα Μποφιλίου σκηνοθετημένες φωτογραφίες καταστάσεων που φαίνεται να προηγούνται ή να έπονται του καθοριστικού γεγονότος μιας ιστορίας και η Αλίκη Παναγιωτοπούλου θα παρουσιάσει μια Εγκατάσταση – Περφόρμανς με αγωγούς επικοινωνίας τον φυσικό χωροχρόνο, την ανθρώπινη παρουσία, το ίδιο της το σώμα και τη φωνή της.
ΕΞΙ ΔΩΜΑΤΙΑ
ΕΜΙ ΑΒΟΡΑ
Ξεκινώντας με μια σύντομη υποτροφία, για ένα ταξίδι στην πόλη της Νέας Υόρκης, η Έμι Αβόρα δημιούργησε μια σειρά ζωγραφικών έργων από εσωτερικά δημοσίων κτιρίων. Τα περισσότερα έργα αναπαριστάνουν δωμάτια και χωλ νεοϋορκέζικων ξενοδοχείων στα οποία η καλλιτέχνις προσδοκεί να απεικονίσει τη ‘μνήμη’ του χώρου μετά από άμεση και διαρκή παρατήρηση. Ωστόσο, δεν αποσκοπεί να αναπαράγει τους συγκεκριμένους αυτούς χώρους, αλλά κυρίως να εξερευνήσει την ατμόσφαιρα που ο κάθε χώρος της μεταδίδει. Το κάθε δωμάτιο λειτουργεί ως είσοδος, μέσον για μια περαιτέρω αναζήτηση. Η καλλιτέχνις αναζητεί να εξετάσει το λεπτό χάσμα που δημιουργείται ανάμεσα στον πραγματικό – ρεαλιστικό χώρο και στον αντιληπτό – αισθητό χώρο που η ίδια βιώνει και κατανοεί. Ένας τέτοιος δημόσιος χώρος, όπως το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, το οποίο για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μετατρέπεται σε ιδιωτικό χώρο, υφίσταται μεταβολές μιας και το κάθε άτομο αντιλαμβάνεται και βιώνει διαφορετικά το συγκεκριμένο χώρο.
Η Αβόρα μεταδίδει ένα ψυχολογικό χώρο, ο οποίος ταλαντεύεται ανάμεσα στην πραγματικότητα και στη φαντασίωση. Ένα χώρο που αποπνέει γαλήνη και βαθιά ηρεμία και επιτρέπει στο θεατή να ονειροπολεί πέρα από το παραστατικό χώρο που αποδίδεται στο καμβά. Έχοντας ως πυξίδα το φως – που με εξαιρετική δεξιοτεχνία αιχμαλωτίζει στα έργα της – ο θεατής οδηγείται σε μια περιπλάνηση μέσα από οικεία, γνώριμα μέρη που βρίσκονται στα όρια φαντασίας και πραγματικότητας. Δάφνη Βιτάλη
ΕΛΕΝΗ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
Ο συγγραφέας J.G.Ballard επισημαίνει : «η επιστήμη και η τεχνολογία πολλαπλασιάζονται γύρω μας. Σε μεγάλο βαθμό ελέγχουν τις γλώσσες με τις οποίες μιλάμε και σκεφτόμαστε. Είτε χρησιμοποιούμε τις γλώσσες αυτές είτε παραμένουμε μουγκοί». Έχοντας επιλέξει να χρησιμοποιήσει την «τεχνολογική γλώσσα», η Ελένη Αθανασοπούλου είναι μια καλλιτέχνιδα που ζει και δημιουργεί στη μετα-φωτογραφική εποχή. Η καλλιτέχνις κατασκευάζει άλλοτε με φυσικό τρόπο, μέσω μιας φωτογραφίας και άλλοτε με τεχνητό τρόπο, μέσω ψηφιακών video collage, θέσεις και συνευρέσεις ανθρώπινης επικοινωνίας, με σκοπό να σχολιάσει αλλά και να προτείνει μια φαντασιακή κατάσταση αναδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο την ισχύ της εικόνας και την αδυναμία της πραγματικότητας. Στις Συνεικόνες της Αθανασοπούλου η ανθρώπινη φιγούρα μετατοπίζεται, αλλάζει θέση και αποκτά νέα σημασία. Έτσι μέσω αυτής της επεξεργασίας οι θέσεις δημιουργούν αντι-θέσεις, δηλαδή αντι-πορτρέτα. Οι φιγούρες δεν είναι τίποτε άλλο παρά κούκλες, έρμαια του βλέμματος του καλλιτέχνη που συντάσσουν την ιδέα ενός μεστού ακατέργαστου κόσμου. Χριστόφορος Μαρίνος
ΠΕΝNΥ ΓΚΕΚΑ
Η Πένυ Γκέκα υφαίνει μ’ένα στοιχειώδη, πρωτόγονο τρόπο χρησιμοποιώντας οικεία υλικά: κουβάρι από μαλλί, ρούχα, καρφιά. Το έργο φτιάχνεται με υλικά που δεν κοστίζουν τίποτα από την υλικότητα των οποίων θα βγει ο ποιητικός χαρακτήρας του έργου. Με τις κλωστές σχηματίζεται ένας χρωματικός ιστός μέσα στον οποίο πιάνονται λογιών λογιών ρούχα όλα μεταχειρισμένα. Το έργο γοητεύει με την πολυχρωμία των υλικών από τα οποία είναι κατασκευασμένο. Η χρηστικότητα των ρούχων καταργείται αφού τοποθετούνται για να προστατευθούν μέσα σ’ ένα δίχτυ-βιτρίνα. Το μάλλινο αυτό πλέγμα προφυλάσσει και παγιδεύει, εγκλωβίζει και αφήνει το βλέμμα να το διαπερνά, σηματοδοτεί ένα πένθος, μια αινιγματική εικόνα. Το έργο προτείνει τη δική του θεατρική παγίδα μακριά όμως από την όποια δραματουργία. Το ρούχο έτσι φασκιωμένο χάνει το ρόλο του αξεσουάρ και λειτουργεί σαν ένα αντι-ηρωικό λατρευτικό λείψανο. Ο χρόνος σταματάει. Οι κατασκευές αυτές με αυτό τον αναμνηστικό χαρακτήρα τους ανασταίνουν εικόνες παλιές, ξεχασμένες, απρόσωπες, ανώνυμες και ταυτόχρονα τις πνίγουν. Πίσω από την κίνηση αυτή της ύφανσης σχεδιάζεται μια απώλεια και το υπόβαθρο μιας νέας ταυτότητας. Παρ’ όλο το συναίσθημα της οικειότητας απέναντι σε αυτά τα ρούχα έτσι ασφυκτικά στημένα και απέναντι σε αυτή τη χειρονομία του πλεξίματος, η καλλιτέχνις τα αποκόβει από τη πραγματική τους ταυτότητα και τα ενσωματώνει σε μια νέα ζωή, αυτή του θεατή. Ο θεατής έτσι βιώνει την προσωπική του μυθολογία. Η εικόνα μιας κληρονομιάς, αυτής του παρελθόντος του θεατή, προτείνεται. Η ύπαρξη των ρούχων αναδύει τέτοιες μνήμες όμοιες με την περιβόητη μαντελέν του Προυστ. Χριστίνα Πετρηνού
ΤΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
Η Τάνια Ζαχαριάδη σχεδιάζει και ζωγραφίζει σαν να αφηγείται μια αρχέγονη ιστορία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το σχέδιο και το τελάρο αποτελούν συχνά τμήματα της ίδιας αφήγησης, τα οποία ενισχύουν το τελικό αποτέλεσμα, ενώ ταυτόχρονα λειτουργούν και ως αυτόνομες εικαστικές προτάσεις. Η τακτική και άμεση παρατήρηση αποσπασμάτων-θραυσμάτων της φύσης, απόσταγμα των πρώιμων σπουδών της στην επιστήμη της βιολογίας συνυφαίνεται με τη δημιουργικότητα των σπουδών της στη ζωγραφική. Έτσι, η καταγραφή και η κατάδειξη του ρυθμού και των βασικών μοτίβων που ενυπάρχουν στο φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει αποτελούν τους κύριους άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφεται η εικαστική μελέτη της. Καθώς κινείται από την εσωτερική στην εξωτερική δομή και από το μικρόκοσμο στο μακρόκοσμο, η καλλιτέχνις δημιουργεί αυτόνομα ζωγραφικά έργα, τα οποία διακρίνονται για τη συνοχή τους και την ποιητική θέαση του κόσμου.
Ειρήνη Σαββανή
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ
Οι φωτογραφίες της Μαργαρίτας Μποφιλίου μεταφέρουν τον απόηχο μιας σύγχρονης φωτογραφικής γραφής, ένα είδος πλάγιου λόγου ή ακριβέστερα ενός πλαγίου βλέμματος. Οι προσεκτικά σκηνοθετημένες φωτογραφίες της αφηγούνται καταστάσεις που συστηματικά φαίνεται να προηγούνται ή να έπονται του καθοριστικού γεγονότος μιας ιστορίας. Σε αυτό τον ενδιάμεσο χρόνο, το ασήμαντο μεταμορφώνεται σε σημαντικό: η λεπτομέρεια μιας χειρονομίας, η πτυχή ενός υφάσματος, το κόκκινο χρώμα των νυχιών, αλλά και αντικείμενα των οποίων η παρουσία θα μπορούσε να είναι συμπτωματική, απαιτούν να τους αποδοθεί μια σημασία. Προσκαλώντας το βλέμμα του θεατή γίνονται αυτά πλέον οι αντιπρόσωποι των γεγονότων που αποσιωπούνται. Κι αυτή η επίκληση του βλέμματος ίσως να είναι ουσιαστικά το μοναδικό θέμα στις φωτογραφίες της Μποφιλίου. Κωστής Αντωνιάδης
ΑΛΙΚΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
H Αλίκη Παναγιωτοπούλου συμμετέχει στην έκθεση με μία περφόρμανς η οποία θα πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκεια των εγκαινίων. Με αγωγούς επικοινωνίας τον φυσικό χωροχρόνο, την ανθρώπινη παρουσία, και το ίδιο της το σώμα και τη φωνή, η καλλιτέχνις επικαλούμενη αρχέγονα συναισθήματα και καθαρκτικές εμπειρίες, και μέσα από τα αισθητήρια του ήχου και της ζωντανής εικόνας, προτρέπει τον θεατή στο να βιώσει την ‘στιγμή’ ως αναπόσπαστο κομμάτι κάποιου μύθου. Το αποτέλεσμα της δράσης μετουσιώνεται και βιώνεται χρονικά μόνο στο ‘τώρα’.Όπως μία γενιά καλλιτεχνών κατά την δεκαετία του’70, έτσι και η Παναγιωτοπούλου χρησιμοποίει τη δράση ως ένα μέσο πρόσβασης στην έκφραση προσωπικών συναισθηματικών ιστοριών και σαν ένα εργαλείο για την εξέταση μύθων και στερεοτύπων. Μαργαρίτα Καταγά