Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος διοργανώνει και παρουσιάζει στο Ξενοδοχείο St.George Lycabettus, στην Δεξαμενή, Κολωνάκι την Έκθεση 10R00MS2000
Η ιδέα αυτής της έκθεσης πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο 1999 στην Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, οδός Αγίας Ειρήνης 6 & Αθηνάς, τηλ 3217931, και για δεύτερη συνεχή χρονιά, η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος διοργανώνει και επιμελείται την Έκθεση
10R00MS2000
“Δέκα Επιμελητές προτείνουν Δέκα Νέους Ελληνες Καλλιτέχνες”
ΜΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ
ΕΛΕΝΗ ΠΥΡΓΙΩΤΗ – ΔΗΜΗΤΡΑ ΒΑΝΤΖΟΥ
ΔΩΡΟΘΕΑ ΚΟΝΤΕΛΕΤΖΙΔΟΥ – ΧΡΗΣΤΟΣ ΒΕΝΕΤΗΣ
ΜΑΡΙΝΑ ΦΩΚΙΔΗ – ΞΕΝΙΑ ΒΗΤΟΥ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΑΒΒΑΝΗ – ΝΤΟΝΗ ΔΕΡΔΕΒΑΝΗ
ΕΦΗ ΣΤΡΟΥΖΑ – ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΚΥΡΙΑΚΑΚΟΣ
ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ – ΕΛΕΝΗ ΛΥΡΑ
ΑΓΝΗ ΝΤΕΡΟΥ – ΜΙΛΤΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
ΧΑΡΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ – ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΟΥ
ΣΑΝΙΑ ΠΑΠΑ – ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΤΟΥΛΙΑΤΟΥ
Η έκθεση θα συνεχισθεί μέχρι την Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2000 και οι ώρες επίσκεψης είναι 3:00 μμ-11:00 μμ κάθε μέρα.
Δέκα επιμελητές επιλέγουν απο ένα νέο Ελληνα εικαστικό καλλιτέχνη ο καθένας που παρουσιάζονται στα δωμάτια του 5ου ορόφου του Ξενοδοχείου St George Lycabettus, στην Δεξαμενή, Κολωνάκι, σαν δέκα μικρές ατομικές εκθέσεις. Δίνεται έτσι η δυνατότητα σε νέους καλλιτέχνες να πλησιάσουν το ευρύ κοινό και το κοινό της τέχνης και να παρουσιασθούν και να καταγραφούν οι νέες τάσεις και προτάσεις στον ελληνικό εικαστικό χώρο και να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος. Οι καλλιτέχνες είναι πρωτοεμφανιζόμενοι, νέοι στην ηλικία και δεν έχουν κάνει ατομική έκθεση στο παρελθόν. Κάθε καλλιτέχνης χρησιμοποιεί απο ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου, ανεξάρτητο από τους άλλους. Ο χώρος του Ξενοδοχείου επιλέχθηκε σαν ένας χαρακτηριστικός μαζικός χώρος με συγκεκριμένη δομή, λειτουργία και κοινωνικό ρόλο στα πλαίσια μιας πόλης, χώρος επίσκεψης, ανάπαυσης, συνάντησης, γνωριμίας, επικοινωνίας. Στον γνώριμο τρόπο λειτουργίας του, όπου φιλοξενούνται για κάποιο διάστημα κυρίως “ξένοι” σε μια πόλη, αλλά και άνθρωποι της πόλης που περνούν κάποιες ώρες απο τον καιρό τους, θα προστεθεί και μια άλλη διάσταση, αυτή της φιλοξενίας καλλιτεχνών και των έργων τους. Ετσι ο κοινωνικός ρόλος του Ξενοδοχείου διευρύνεται και αποκτά ένα πολιτισμικό και επικοινωνιακό χαρακτήρα και γίνεται ένα βήμα των καλλιτεχνών προς το ευρύ κοινό αλλά και προς τους ξένους που θα βρεθούν στον ίδιο χώρο τις ίδιες μέρες και θα “συζήσουν” με τα έργα.
Για πολλούς απο τους καλλιτέχνες, ο θαυμάσιος χώρος του Ξενοδοχείου St George Lycabettus που βρίσκεται σε ένα απο τα κεντρικότερα και νευραλγικότερα σημεία της Αθήνας, αποτελεί μια ευκαιρία για να δημιουργήσουν έργα ειδικά για αυτή την έκθεση, έργα που συσχετίζονται με αυτές ακριβώς τις λειτουργίες και τον ρόλο του “φιλόξενου χώρου”.
Το Ξενοδοχείο St George Lycabettus, ενδιαφέρεται και συνεχίζει σταθερά να φιλοξενεί και να προβάλει πολιτιστικές δραστηριότητες και συμμετέχοντας σε αυτη τη διοργάνωση ανοίγεται στους χώρους της σύγχρονης τέχνης και της κριτικής σκέψης.
Η αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός αποκαλυπτικού και γόνιμου διαλόγου και η συνεχής καταγραφή του μέσα από θεωρητικά κείμενα και έργα νέων σύγχρονων καλλιτεχνών, όπως επίσης η ανίχνευση του σύγχρονου εικαστικού τοπίου και η ανάδειξη αυτών των νέων καλλιτεχνικών δυνάμεων, υπήρξαν τα βασικά κίνητρα για την δημιουργία αυτής της περιοδικής έκθεσης. Εξετάζεται και καταδεικνύεται η νέα σχέση του εγχώριου με το διεθνές, η επικοινωνία, η επαφή και αλληλεπίδραση του τοπικού με το παγκόσμιο. Μέσα από την ξεχωριστή ιδιαιτερότητα και το “προσωπικό στοιχείο” του έργου τέχνης, την πολυσημία και την συμπαντικότητα του πνευματικού περιεχομένου του, την ενδελέχεια της ιστορικότητάς του αλλά και την ανά-γνωσή του σαν μια πράξη ερμηνείας του λόγου του, οικειοποίησης και μεταφοράς, καταδηλώνεται αφ’ ενός η συνενοχή όσων συν-ενέχονται στην διαδικασία της εξέλιξης αυτής της πολιτισμικής αξίας στο πλέγμα των κοινωνικών δραστηριοτήτων, και αφ’ετέρου ο βαθμός εξάρτησης, επιρροής και αλληλεπίδρασης, καλλιτεχνικής αλλά και κοινωνικής μεταξύ περιφέρειας και κέντρου. Εξετάζεται η ταυτότητα και η μοναδικότητα του έργου τέχνης που ισχυροποιείται εμπεριέχοντας ταυτόχρονα σημεία και ιδιότητες πολιτισμικής ανεξιθρησκείας και υπερ-εθνικότητας. Ζητήθηκε η συνεργασία αρκετών επιμελητών – θεωρητικών της τέχνης, ούτως ώστε το αποτέλεσμα να συγκεντρώνει και να αποκαλύπτει αρκετές από τις υπάρχουσες τάσεις στη σύγχρονη θεωρητική σκέψη στην Ελλάδα. Οι καλλιτέχνες που στην συνέχεια προτάθηκαν, αποτελούν σαφείς ενδείξεις της σημερινής εικαστικής πραγματικότητας στη νέα σύγχρονη Ελληνική τέχνη και καταδεικνύουν τον πλουραλισμό των εκφραστικών μέσων, την ανεξαρτησία, τον χαρακτήρα, την διαφορετικότητα, τις ιδιομορφίες και την μορφοπλαστική ποικιλία της καλλιτεχνικής δημιουργίας όπως διαμορφώνεται στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα και όπως ενδεχομένως θα εξελιχθεί. Η επιλογή ενός διαφορετικού χώρου, ενός ξενοδοχείου, για την διοργάνωση αυτής της έκθεσης, ήταν συνάρτηση και της επιλογής για αυτόνομες παρουσιάσεις των καλλιτεχνών στον ίδιο χώρο αλλά και της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και αρμονία με τον χαρακτήρα και το νοημά του σήμερα.
10 ROOMS 2000
Ο Παναγιώτης Ανδρέου έχει καταφέρει σε μικρό χρονικό διάστημα να διατυπώσει μια ενδιαφέρουσα εικαστική πρόταση που ισοροπεί ανάμεσα στην εικόνα, την αναπαράστασή της και το ενοιολογικό της φορτίο. Το ατελές και πειραματικό χαρακτηριστικό των έργων του συνιστούν την ελκυστικότητα της πρότασής του. Μοιράζεται ανάμεσα σε μια ζωγραφική του τελάρου με έντονες εξπρεσιονιστικές αναφορές και σε μια πρόταση χώρου στην οποία παρατίθενται κονσέρβες του εμπορίου που έχουν τυπωμένο ένα δίσημο κείμενο κοινωνιολογικου περιεχομένου.
Μάνος Στεφανίδης
Η Δήμητρα Βάντζου παρουσιάζει γλυπτά, ζωγραφικά και φωτογραφικά έργα της όπου κυρίαρχο θέμα τους είναι οι παρουσίες απρόσκλητων αλλά αναμενόμενων εισβολέων. “Είναι κάτι στιγμές που νιώθεις πως κυριεύεσαι απο τέτοια συναισθήματα που μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλλο”, και αυτό λένε κάποιοι τίτλοι απο τα έργα της, “είναι πιθανό οτι αργά ή γρήγορα καθένας απο μας θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με έναν απρόσκλητο εισβολέα”. Το έργο της απομονώνει κάποιες απο τις στιγμές της εισβολής, τις εκλάμψεις ανάμεσα στη μεταμόρφωση και την έκπληξη.
Ελένη Πυργιώτη
Ο Χρήστος Βενέτης δημιουργεί έργα χώρου. Η στασιμότητα και η επανάληψη χαρακτηριστικά της καταναλωτικής κοινωνίας και του ψευδοκυκλικού χρόνου, χαρακτηρίζουν το έργο του. Η παραβίαση του ιδιωτικού απο τις δημιουργημένες μαζικά συνήθειες οδηγούν τον καλλιτέχνη να οργανώσει ένα “κυκλικό έργο” όπου καταργεί τον χρόνο: παρελθόν, παρόν, μέλλον, ταυτόσημα. Σιωπηλά ο απών χρόνος “δομεί” το δημόσιο, καταστρέφει το ιδιωτικό, ανακυκλώνει “ιδιωτικές συνήθειες”, υπογραμίζοντας την επανάληψη του χώρου και του μη -προσωπικού.
Δωροθέα Κοντελετζίδου
Παρόλο που οι πίνακες και τα αντικείμενα που απαρτίζουν τα δωμάτια της Ξένιας Βήτου δεν βρίσκονται σε κανενός είδους διάλογο με την τεχνολογία, κουβαλούν επεξεργασμένες όλες τις πληροφορίες της σύγχρονης καθημερινότητας. Μοιάζει οτι η απόφαση της να δουλέψει με αυτο τον τρόπο να μην είναι στάση απέναντι στην τέχνη, όμως είναι σίγουρο οτι η διαδικασία της δημιουργίας γίνεται με τέτοια εμμονή, στην αυγή του 2000, που θα μπορούσε δικαιολογημένα να χαρακτηρισθεί ως πρωτοτυπία: αυτη κατα την οποία έχει κανείς το θάρρος να διαθέσει χρόνο για να ασχοληθεί χωρίς πραγματικά να τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα.
Μαρίνα Φωκίδη
Η Ντόνη Δερδεβάνη ζωγραφίζει έργα όπου ερευνά τη σχέση μεταξύ πραγματικότητας και της αντανάκλασής της στη ρευστή επιφάνεια του υγρού στοιχείου αποκαλύπτοντας έτσι άγνωστες πτυχές των θεμάτων της. Μεταπλάθει με ευαισθησία την παραμορφωμένη εικόνα, αποκαλύπτοντας έτσι τις άγνωστες πτυχές θεμάτων που θεωρούνται γνώριμα και οικεία. Εμπλέκει με έμμεσο τρόπο τις τεχνικές της φωτογραφίας και της ζωγραφικής και ερμηνεύει το θέμα της παίζοντας με έννοιες όπως σταθερό-ασταθές, στρεό-υγρό, στιγμιαίο-διαρκές.
Ειρήνη Σαββανή
Η Αθανασία Κυριακάκος δημιουργεί χώρους που προσκαλούν τον θεατή να αναπτύξει μια κοινωνική συνείδηση του περιβάλλοντός του και μια διαπροσωπική, ανθρώπινη σχέση με τον καλλιτέχνη. Υιοθετεί φυσικά υλικά και τεχνολογικά μέσα, με τα οποία διαπραγματεύεται τα σημεία συνάντησης και διασταύρωσης στοιχείων απο τις ελληνικές και αμερικανικές παραδόσεις της παλαιότερης και σύγχρονης λαϊκής τους κουλτούρας και επεξεργάζεται θέματα όπως η σταδιακή κατάργηση της σωματικής επαφής με το φυσικό περιβάλλον, η μεταμόρφωση των κοινωνιών κ.α.
Έφη Στρούζα
Η Ελένη Λύρα παρουσιάζει φορέματα, ραμμένα, έτοιμα να φορεθούν, επεξεργασμένα με φωτοψηφιακές μεθόδους. Τα μοτίβα είναι διακοσμητικά, ανθρωποκεντρικά, αφηγηματικά, εμπνεόμενα απο την τυπολογία του παραμυθιού, της βυζαντινής τέχνης κ.α.
Το όνειρο, η μητρότητα, η μετάβαση απο το οπτικό στο απτικό, ο εξαγνισμός, ο ερωτισμός, το ιερό, είναι μερικά απο τα νοηματικά και συναισθηματικά μοτίβα που εμφανίζονται στο έργο της.
Νίκος Ξυδάκης
Ο Μίλτος Μιχαηλίδης επανατοποθετεί προσωρινά την ενιαία επιτοίχια εγκατάσταση απο σπαράγματα επιζωγραφισμένων φωτογραφιών και άλλων χάρτινων συνοδευτικών ενός ταξιδιώτη στην άχρονη μεσογειακή Αφρική, σε σύγχρονο αστικό δωμάτιο. Επιχειρεί να μετουσιώσει κατα συνεκδοχή αποσπάσματα μιας στεροτυπικής, μηχανικά αναπαραγμένης εικόνας, σε μια εύθραυστη “μορφή εν χώρω”, εν είδει μνημοτεχνικής άσκησης, επαναφέροντας την “αρχαϊκή” χειροποίητη ζωγραφική επέμβαση στα φωτογραφικά ομοιώματα πραγμάτων.
Αγνή Ντέρου
Η Βασιλεία Στυλιανίδου ανήκει σε μια νεώτερη γενιά καλλιτεχνών στερημένη μύθων, που δείχνει ικανή να πλάσει τους δικούς της. Οι καινούργοι μύθοι συνυφαίνονται με την έννοια της Τεχνολογίας. Μας εξηγεί με απλά λόγια και αισθητικές οτι σε τελική ανάλυση και η Τεχνολογία είναι ένα παράγωγο της σκέψης. Αλλά οχι μόνο της σκέψης. Η εικαστική τους πρόταση είναι η ενωτική διαφορά ανάμεσα στο παιχνίδι του κόσμου και το παιχνίδι του ανθρώπου που διαδραματίζεται με τεχνολογικούς όρους. Το αιώνιο ερώτημα της τέχνης αλλά και της μαγείας.
Χάρης Σαββόπουλος
Η Μαγδαληνή Τουλιάτου αποστασιοποιείται απο τη ζωγραφική διαδικασία. Βασιζόμενη στη ζωγραφική ανάλυση και σχέσεις χειρισμού ανάμεσα στην υπο αναπαράσταση εικόνα και στην εννοιολογική της διάσταση και σύλληψη, επανέρχεται στη χρήση των λέξεων, διερευνώντας τις έννοιες του νού, της επιθυμίας, της μνήμης και της ανάμνησης, του χρόνου, της απόστασης και του χωρισμού, του ανθρώπινου σώματος και της εμμονής του έρωτα. Η λέξη, χαρακτηρίζεται απο την ίδια “ως μέλος του νου, ως αντικείμενο αυτο καθαυτό και ως ελάχιστο σύμβολο της εικόνας”. Σάνια Παπά