21/7/1996 – 21/8/1996

Ο Κανιάρης ένας πρωτοπόρος Έλληνας ζωγράφος, ανήκει στην γενιά εκείνη των καλλιτεχνών η οποία έζησε και πειραματίστηκε στο εξωτερικό στις δεκαετίες του πενήντα και του εξήντα μέσα από τα διάφορα κινήματα της πρωτοπορίας. Η Αφαίρεση, η Ποπ Αρτ, η Άρτε Πόβερα, ο Νέος Ρεαλισμός και άλλα ιστορικά διεθνή καλλιτεχνικά ρεύματα, υπήρξαν τόποι αναφοράς στο έργο του Κανιάρη που επηρεάστηκε ποικιλοτρόπως από αυτά και τα οποία καταγράφονται και ανιχνεύονται σε όλα τα στάδια της δημιουργικής του πορείας μέχρι σήμερα.

Ξεφεύγοντας νωρίς από την κυριαρχία της ζωγραφικής του τελάρου και περνώντας στις κατασκευές και τα περιβάλλοντα, μεταδίδει την ίδια συγκίνηση όπως και με τα πρώτα αφηρημένα έργα του στη δεκαετία του πενήντα.

Οι σιδερένιες ράβδοι, τα κουρέλια, τα υφάσματα, τα συρματοπλέγματα, οι βαλίτσες και τα ανδρείκελα μαζί με τις αποσπασματικές επιφάνειες τοίχων, είναι όλα στοιχεία ενός γλυπτικού σκηνικού πέρα από συνήθη όρια ενώ ταυτόχρονα είναι καθαρά ζωγραφικά. Τα υλικά και οι συνθέσεις των έργων του παραπέμπουν σε γνωστές σχέσεις και εικόνες τον θεατή αυτών των έργων, ενώ ταυτόχρονα δεν δηλώνουν μόνο κάτι το αποκλειστικά συγκεκριμένο, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα πολλαπλής ανάγνωσης και ταύτισης από τον καθένα.

Το έργο του, βαθιά κοινωνιολογικό, αποτελεί συγχρόνως ένα σχόλιο-μαρτυρία των περιπετειών της χώρας, τις οποίες σχεδόν θεατρικά, παρακολουθεί ως δημιουργός αλλά και ως θεατής του ίδιου του έργου του. Ο καλλιτέχνης μέσα από μια αυτοσχεδιαστική και φαινομενικά αυθαίρετη αντιμετώπιση κάθε φορά του θέματός του, διατηρεί πάντα ένα απομεινάρι παιχνιδίσματος μαζί με μια αφαιρετική νοσταλγικότητα, χωρίς να ξεφεύγει ποτέ από το σημαντικό και ουσιαστικό.

—————————————

Vlassis Kaniaris is a ground breaking Greek painter, who belongs in that generation of artists that lived and experimented abroad in the ‘50s and ‘60s among the various new movements. Minimalism, Pop Art, Arte Povera, New Realism, and others, became reference points in his work.

He escaped the confines of the canvas early on, he started constructing objects and environments in a way that touched the viewer just as much as his first abstract paintings did in the ‘50s.

The metal rods, the bits of clothing, the fabrics, the chicken wire, the suitcases, the puppets, as well as the fragmented walls, are all part of a sculptural setting beyond the usual boundaries, which are clearly painterly. The materials and the compositions Kaniaris assembles lead the viewer to recognize familiar situations, images and relationships, which simultaneously don’t refer to anything in particular, allowing each viewer to understand and personalize the work depending on his experiences, and his point of view.

The strongly sociological character of his work becomes a comment on or a testimony of Greece’s adventures, which almost theatrically he observes as the creator but also as the spectator. Kaniaris’ approach to the subject may seem random, childish, with minimalist nostalgia, but it never loses touch with what is important and meaningful.