25/9/2002 – 2/11/2002
Ο Φιλ Κόλλινς γεννήθηκε το 1970 στην Αγγλία και παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, έχοντας ήδη διαγράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία στον διεθνή εικαστικό χώρο, με αρκετές συμμετοχές σε σημαντικές εκθέσεις και διεθνείς συναντήσεις σύγχρονης τέχνης.
Σε αυτή την ατομική έκθεσή του θα παρουσιάσει τρείς ενότητες έργων που έχει δημιουργήσει επισκέπτοντας συχνά και ζώντας τα τελευταία δύο χρόνια σε τρείς διαφορετικές χώρες, την Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και τις Ηνωμένες Πολιτείες:
“i mean i don’t know” (εννοώ δεν ξέρω) με ένα φιλμ διάρκειας 20 λεπτών και “Becoming more like us” (γίνονται πιο πολύ σαν κι εμάς) με μια σειρά φωτογραφικών πορτρέτων, εξετάζει τις μεταβατικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Σερβία, στα πρώτα βήματα της χώρας μετά την «δημοκρατική επανάσταση» της 5ης Οκτωβρίου 2000 και το διώξιμο του Μιλόσεβιτς. Μέσα από συνεντεύξεις με νεαρούς Σέρβους που παρουσιάζονται στην οθόνη, θίγει ζητήματα της καθημερινότητας τους όπως οι συγκεντρώσεις και οι απεργίες των απολυμένων εργατών από τις πρώην κρατικές τράπεζες, η κατάσταση στην Υγεία και στα δημόσια νοσοκομεία, η άνοδος των γιάπις, η αύξηση των ρακοσυλλεκτών κ.α. Χωρίς να περιγράφει στιγμές προσωπικής ιστορίας, δίνει σημασία και ασχολείται με άμεσο και ιδιαίτερα προσωπικό, τρυφερό, ευαίσθητο και αποκαλυπτικό τρόπο, στο πως οι εικόνες του τοποθετούνται στο ευρύτερο πολιτιστικό πλαίσιο. Η δυσκολία των ανθρώπων να εκφραστούν καθαρά είναι κυρίαρχη, δεν βρίσκουν λέξεις, το πρόβλημα τους είναι η επικοινωνία. Κοιτάζοντας πίσω από τις πρώτες γραμμές των ειδήσεων, ανακαλύπτει ένα έθνος που προσπαθεί να συνέλθει από τη διάλυση και τη μεγάλη κρίση και να επαναπροσδιορισθεί σαν ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό και κάνει κριτική στην αμνησία και αδιαφορία των δυτικών μέσων ενημέρωσης για αυτή τη χώρα που “σταμάτησε να υπάρχει γιατί σταμάτησε να είναι πλέον πρόβλημα”.
“Baghdad” (Βαγδάτη), είναι μια δεύτερη σειρά πορτρέτων σε video, νέων καθημερινών ανθρώπων, όπου με μια παρόμοια μεθοδολογία προσπαθεί να προσεγγίσει και να γνωρίσει τις σημερινές κοινωνικές και πολιτιστικές συνθήκες σε μια χώρα μακριά από τη Δύση, μια χώρα διαφορετική, που δοκιμάζεται από την πίεση των δυτικών χωρών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, το Ιράκ. Τα πρόσωπα των ανθρώπων αλλάζουν, η υπερηφάνεια και ο εκνευρισμός αντικαθιστούν την τρυφερότητα και την ελπίδα των προηγούμενων, η ρευστότητα του παρόντος και η αβεβαιότητα του μέλλοντος κυριαρχούν στις κινήσεις και στις αντιδράσεις τους μπροστά στο φακό. Ο φόβος για τις εξελίξεις που τους επιφυλάσσει η πολιτισμένη Δύση μετατρέπεται σε ανυπομονησία και καχυποψία. Κοινό σημείο με την προηγούμενη σειρά η στωικότητα και το πρόβλημα επικοινωνίας, μόνο που αυτή τη φορά τα λόγια τους, οι λέξεις, υπάρχουν αλλά δεν ακούγονται, δεν φθάνουν πουθενά, φαίνεται ότι κανείς δεν υπάρχει να τους ακούσει. Αυτοί οι άνθρωποι μονολογούν, γίνονται όλο και πιο εσωστρεφείς, ψάχνοντας ίσως για απαντήσεις στις αδιέξοδες σκέψεις τους και στο αδιέξοδο του αποκλεισμού τους. Αδυνατούν να αποδεχθούν το ρόλο που τους έχουν αποδώσει οι άλλοι, δεν τους πιστεύουν και δεν τους θέλουν. Προσπαθούν να συμπεριφέρονται «φυσιολογικά» ενώ την ίδια στιγμή η ενοχοποίησή τους και η αγωνία για το μέλλον τους βασανίζει.
“Hero” (Ήρωας) είναι ένα video φιλμ όπου παρουσιάζεται ένας ανώνυμος νεαρός αμερικανός δημοσιογράφος στην Νέα Υόρκη σε μια συνέντευξη όπου προσπαθεί νοητικά να ανακατασκευάσει την ημέρα του κατά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και να περιγράψει τα συμβάντα τότε και επεκτείνεται στον τρόπο που παρουσιάσθηκαν από τα ΜΜΕ, την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, τις φυλετικές σχέσεις και διακρίσεις στην Νέα Υόρκη και το θάνατο ενός στενού του φίλου. Η συνεχής ροή του λόγου του καλύπτεται κατά διαστήματα από το τραγούδι της Mariah Carey “Hero”, “και τότε ένας ήρωας έρχεται και έχει τη δύναμη να συνεχίσει εμπρός ” και διακόπτεται από τα κενά διαστήματα μιας μαύρης οθόνης. Ενας συμπαθητικός και σκεπτόμενος νέος που μονολογεί πίνοντας ένα ποτό που του σερβίρουν και αφηγείται την δικιά του καθημερινότητα έχοντας στο μυαλό του τα φοβερά και απίστευτα γεγονότα που συνέβησαν τοτε και το φόβο που προκάλεσαν. Και πάλι στωικότητα και το θέμα της επικοινωνίας που τώρα γίνεται ένας σχεδόν συνεχής μονόλογος οπου μόνο αυτος ακούγεται.
————————————————-
Phil Collins was born in England in 1970. This exhibition is his first in Greece, after having shown in important exhibitions across the globe. This solo show will present three chapters of his work that has been created in three countries: Yugoslavia, Iraq, and the United States.
“I mean I don’t know” is a 20 minute film and “Becoming more like us” is a series of photographic portraits that explore the changes happening in Serbia, during its transition after the ‘democratic revolution’ of October 5th, 2000 and the ousting of Milosevic. Through interviews with young Serbs that appear on screen, he addresses issues of their everyday life, such as the demonstrations, strikes by former governmental bank employees that were let go during this transition, health care, public hospitals, the rise of the yuppies, the increase of rag collectors and much more. Without allowing his personal story get in the way, he gives importance to his immediate environment. His approach shows great sensitivity, and the images he produces show us the greater political context in which these people live. Phil Collins makes it evident that Serbians have trouble expressing themselves, they have no words, their main problem is communication. Looking past the news headlines, he discovers a nation trying to recover from a big crisis, and also trying to redefine itself as part of modern Europe. He also criticizes the Western media coverage of turning a blind eye to this country that “stopped existing because it stopped being a problem”.
“Baghdad” is the second video portrait series depicting young people. Using similar methods he tries to understand the social and political situation of country far apart from the West, a country that is being pressured by the West, especially the U.S., Iraq. The people’s faces change, their pride, their uneasiness, their annoyance are being replaced by tenderness and hope. The constant change in their present and the uncertainty of their future dominate their movements and their reactions in front of the lens. Their fear for what the West has planned for them turns into impatience and suspicion. What they have in common with the Serbs in the photography series is their inability to communicate, and their stoic nature, the difference is that they are saying what they have to say, but nobody is listening. Its like a monologue, the people speaking become more and more introverted, they are trying to find answers in the dead ends of their thoughts. They are not willing of accepting the role others have assigned to them, they don’t believe in them and they don’t want to play them. They are trying to act ‘normal’ while their incrimination and worrying about the future tortures them.
“Hero” is a video in which an anonymous young American journalist in New York is being interviewed; he is trying to piece together everything that happened on September 11th 2001. While describing the events, the young journalist goes into the way the media covered the events of that day, the U.S.’s internal affairs, inter-racial relationships and discrimination in New York, and the death of a close friend. The constant flow of his words is at times interrupted by Mariah Carey’s song “Hero”, “and then a hero comes along, with the strength to carry on…” and the screen also goes blank at times, also interrupting the flow. A kind, thoughtful young man, delivers a monologue while having a drink that has been served to him, he describes his everyday life while thinking of the horrible, and sometimes unbelievable things that happened that day, and the fear they evoked. Again the stoic nature of the person on screen and communication, which has become a constant monologue, only he can be heard.