Έλενα Μαρίνου – Γιώργος Παπαφίγκος

Η Έλενα Μαρίνου, προσελκύεται από τις μετα-εννοιολογικές αναζητήσεις της σύγχρονης τέχνης, προσεγγίζοντας με σαρκασμό τον ανθρώπινο εγκέφαλο σχεδιασμένο σε μαυροπίνακα. Ο σαρκασμός διαμοιράζεται σε πικρές αναγνώσεις των κέντρων του εγκεφάλου που διαμορφώνουν την ατομικότητα του καινούργιου άνθρωπου, συγκροτημένη από δεκάδες εγκεφαλικά υπόκεντρα. Οι διασυνδέσεις τους τυχαίες ή ανατομικά ορθές δεν έχουν μεγάλη σημασία. Σημασία μορφολογική και σημασιολογική έχουν τα αρκτικόλεξα, γιατί το έργο απαρτίζεται από την προτεινόμενη «ανάγνωσή τους» μέσα στις δαιδαλώδεις γραμμές και την επεξήγησή που συνοδεύει το έργο.

Ο Γιώργος Παπαφίγκος στρέφεται κι αυτός στον καθημερινό άνθρωπο και τις νοητικές, σεξιστικές, συναισθηματικές του φυλακές. Η παράλογη σουφραζέτα, με την καπνογόνο κεφαλή επιβαίνουσα αγέρωχης στρουθοκαμήλου ξεπροβάλλει από το υποστήριγμά αχνών μάλλον αναίτιων μοτίβων – πίξελ ή μονάδων παζλ. Η πρόδηλη επίκληση της σχεδιαστικής δεινότητας συγκροτεί βέβαια το χειρόπλαστο αντικείμενο να κυριαρχεί στο υποστήριγμά του παραπλανητικά, αφού το πουλί που υποκρίνεται τη γενναιότητα όλοι γνωρίζουμε πως θα αντιδράσει στην πρώτη αντιξοότητα.

Όσο δε για την καπνώδη κεφαλή της επιβαίνουσας που κατατίθεται ως μορφολογικός εταίρος στο λυγερό λαιμό , δε χρειάζεται και πολύ να ταυτιστεί με το εγκεφαλικό περιεχόμενο της στρουθοκαμήλου. Επιμέλεια Χάρης Σαββόπουλος